Μια συζήτηση με αφορμή την προετοιμασία της αθλήτριας για τον 8ο Αυθεντικό Φειδιππίδειο Δρόμο, τον πιο απαιτητικό διεθνή αγώνα υπεραπόστασης
Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2024, με αποκλειστικά δική μας πρωτοβουλία, πραγματοποιήσαμε ένα ειδικό αφιέρωμα στη Φανή Μυτιληνού, την Ικαριώτισσα δρομέα που ετοιμάζεται να δοκιμάσει τις αντοχές της σε έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες υπεραπόστασης παγκοσμίως. Η είδηση δήλωσης συμμετοχής της συμπατριώτισσάς μας στον 8ο Αυθεντικό Φειδιππίδειο Δρόμο, 490 χιλιομέτρων (Αθήνα – Σπάρτη – Αθήνα), μια αθλητική αναμέτρηση με τα προσωπικά όρια, την ψυχολογική αλλά και σωματική αντοχή, έφερε κύμα ενθουσιασμού, θαυμασμού και υποστήριξης στη κοινότητά μας. Έτσι, ακολουθόντας όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, ζητήσαμε και εξασφαλίσαμε μια συνέντευξη από την ίδια προκειμένου να της δοθεί η δυνατότητα να μιλήσει για την πορεία της.
Σήμερα λοιπόν, μας αποκαλύπτει περισσότερα για τα κίνητρα που την ωθούν και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, μοιράζεται την αγάπη της για την Ικαρία, τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, καθώς και την επιρροή της οικογένειας και των φίλων της σε αυτή τη διαδρομή.
Προετοιμασία για τον 8ο Φειδιππίδειο Δρόμο:
Πώς κυλούν οι τελευταίες εβδομάδες πριν τον αγώνα; Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζεις στην προετοιμασία σου για τα 490 χιλιόμετρα;
Οι τελευταίες εβδομάδες πριν τον Φειδιππίδειο αγώνα είναι γεμάτες προσμονή, ένταση και σίγουρα άγχος, το οποίο πάντα συνοδεύει κάθε σημαντικό αγώνα για μένα. Βρισκόμαστε περίπου δύο μήνες πριν την εκκίνηση του πιο μεγάλου και σημαντικού αγώνα της ζωής μου, των 490 χιλιομέτρων. Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω θέσει στον εαυτό μου μέχρι σήμερα. Κουβαλώ μαζί μου τον ενθουσιασμό, αλλά και την αβεβαιότητα για το αν το σώμα μου θα αντέξει αυτήν την υπέρβαση από τα 160 χιλιόμετρα στα 490.
Ο πρώτος και βασικός μου στόχος είναι να φτάσω υγιής στη Σπάρτη, στο πρώτο μισό του αγώνα, διανύοντας τα 246 χιλιόμετρα. Μόνο τότε θα μπορέσω να συνεχίσω τον δρόμο της επιστροφής, την πραγματική ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας. Δεν μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια, γιατί ξέρω καλά πως κάθε χιλιόμετρο σε αυτή τη διαδρομή κρύβει τον δικό του αγώνα, τη δική του δυσκολία. Θα το παλέψω όμως με όλη μου την ψυχή, γιατί αυτό που μετράει για μένα είναι να δώσω τα πάντα.
Η μεγαλύτερη πρόκληση στην προετοιμασία μου ήταν να διαχειριστώ τη ζέστη και τον μεγάλο όγκο προπόνησης που απαιτούσε το πρόγραμμα μου, το οποίο ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Υπήρχαν μέρες που τα χιλιόμετρα φάνταζαν ατελείωτα και η κούραση δεν έλεγε να φύγει, όμως η θέληση να σταθώ στην εκκίνηση του Φειδιππίδειου ήταν πάντα πιο δυνατή. Με τον προπονητή μου, τον Φινλανδό Seppo Leinonen, εντάξαμε στο πρόγραμμα μεγάλους αγώνες, όπως το Κρόνιον Πέρασμα των 70 χιλιομέτρων τον Ιούλιο, για να χτίσουμε σταδιακά την αντοχή και την ψυχολογία μου.
Ξέρω πως το σώμα μου θα δοκιμαστεί στα άκρα. Δεν ξέρω αν θα αντέξει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δώσω ό,τι έχω και δεν έχω. Κάθε βήμα είναι μια μάχη με τον εαυτό μου και αυτή η διαδρομή είναι πάνω από όλα ένα ταξίδι ψυχής. Θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να ξεπεράσω τα όριά μου και αν καταφέρω να αγγίξω τον στόχο μου, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη.
Απόφαση συμμετοχής:
Τι σε ώθησε να συμμετάσχεις σε έναν τόσο απαιτητικό αγώνα; Υπήρξε κάποια στιγμή στην καριέρα σου που συνειδητοποίησες ότι είσαι έτοιμη για αυτόν τον στόχο;
Η απόφαση να συμμετάσχω στον Φειδιππίδειο Δρόμο δεν ήταν εύκολη, αλλά δεν ήταν και τυχαία. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να τρέχω, μου άρεσε να ξεπερνώ τα όρια μου και αυτό είναι κάτι που έχω αποδείξει επανειλημμένα. Μέσα σε μόλις τρία χρόνια, έχω τρέξει επτά μαραθωνίους και δεκατρείς υπερμαραθωνίους, διανύοντας αποστάσεις που για πολλούς φαντάζουν ακατόρθωτες. Ξέρω πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό και ότι πήρα μεγάλο ρίσκο για την υγεία μου. Όμως, σήμερα νιώθω πιο δυνατή από ποτέ και έτοιμη να αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής μου.
Όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσω για τον Φειδιππίδειο, η απόφαση πάρθηκε μέσα σε δύο λεπτά. Συμβουλεύτηκα τον προπονητή μου, ο οποίος με ενθάρρυνε με έναν απλό αλλά ουσιαστικό τρόπο: “Αν δεν τολμήσεις, δεν θα ξέρεις ποτέ αν μπορείς.” Μου είπε πως θα υπάρξουν πολλοί που θα με αμφισβητήσουν, όπως ακριβώς συνέβη και με τον ίδιο όταν έτρεξε για πρώτη φορά το Σπάρταθλο, διανύοντας τα 246 χιλιόμετρα μετά από έναν απλό μαραθώνιο 42 χιλιομέτρων. Τότε, αμφισβήτησαν τις ικανότητές του, όμως εκείνος τα κατάφερε και πλέον είναι 15 φορές Σπαρταθλητής με 25 συμμετοχές. Το γεγονός ότι συμφώνησε μαζί μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου, γιατί με έκανε να πιστέψω ότι έχω ό,τι χρειάζεται για να δοκιμάσω.
Σε έναν τέτοιο αγώνα, δεν μπορείς ποτέ να πεις με σιγουριά ότι είσαι έτοιμη. Ο Φειδιππίδειος Δρόμος είναι ένας από τους δυσκολότερους αγώνες στον κόσμο και μόνο λίγες γυναίκες τολμούν να συμμετάσχουν. Αυτή η σπάνια ευκαιρία και η πρόκληση να κάνω κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο ήταν που με ώθησαν περισσότερο. Ξέρω ότι σε τέτοιες διαδρομές όλα είναι στο παιχνίδι: οι νίκες, αλλά και οι ήττες. Και ακόμη και οι ήττες έχουν τη δική τους αξία, γιατί μας κάνουν πιο δυνατούς και μας προετοιμάζουν για τα επόμενα βήματα. Αυτός ο αγώνας είναι για μένα κάτι πολύ περισσότερο από μια απόσταση, είναι το μεγαλύτερο στοίχημα με τον εαυτό μου, ένα ταξίδι που αξίζει κάθε ρίσκο, γιατί μόνο μέσα από την τόλμη θα ανακαλύψω τα αληθινά μου όρια.
Σχέση με τον Γιώργο Πάνο:
Αφιερώνεις τη συμμετοχή σου στον αγαπημένο σου φίλο, Γιώργο Πάνο. Ποια ήταν η μεγαλύτερη επιρροή του στη ζωή και την αθλητική σου πορεία;
Αποφάσισα να αφιερώσω τον αγώνα μου στον αγαπημένο μου φίλο, τον Γιώργο Πάνο, που δυστυχώς έφυγε από κοντά μας πριν λίγες μέρες. Ο Γιώργος δεν ήταν απλά ένας σπουδαίος δρομέας υπεραποστάσεων, ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης και ένας φίλος που θα έχω πάντα στη μνήμη μου. Ήμασταν και οι δύο από την Ικαρία και μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για το τρέξιμο.
Ο Γιώργος ήταν από τους πρώτους ανθρώπους στους οποίους απευθύνθηκα όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω τον κόσμο των υπεραποστάσεων. Διστακτικά του έστελνα μηνύματα, τον ρωτούσα για συμβουλές και πάντα μου απαντούσε με την ίδια απλότητα και σοφία που τον χαρακτήριζε. Είχε αυτή την αυστηρότητα του φίλου που σε νοιάζεται πραγματικά, έβλεπε τον παρορμητισμό μου, τον ενθουσιασμό μου να κατακτήσω γρήγορα κάθε απόσταση και με προειδοποιούσε να προσέχω, να μην βιάζομαι, να σέβομαι το σώμα μου και τα όριά του.
Ο Γιώργος ήταν για μένα κάτι περισσότερο από ένας μέντορας στον αθλητισμό. Ήταν ο άνθρωπος που με έμαθε πολλά στα πρώτα μου βήματα, ο φίλος που με πίστεψε και με καθοδήγησε με υπομονή και αγάπη. Ήξερε πώς είναι να ξεκινάς από το μηδέν και να χτίζεις κάτι σπουδαίο μέσα από την προσπάθεια, τη χαρά και την απογοήτευση. Και παρόλο που ήταν αυστηρός, ήξερα ότι πίσω από κάθε του λέξη υπήρχε η φροντίδα και η αγάπη για αυτό που κάναμε.
Ο Γιώργος θα είναι πάντα στη καρδιά μου. Η απώλειά του με πονάει βαθιά, αλλά και με γεμίζει αποφασιστικότητα. Θέλω αυτός ο αγώνας να είναι για εκείνον, για όλα όσα μου έμαθε και για την πίστη που είχε σε μένα. Ξέρω ότι θα είναι μαζί μου σε κάθε βήμα αυτής της διαδρομής και αυτό μου δίνει δύναμη. Του χρωστάω πολλά και θα τον ευγνωμονώ για πάντα. Αυτός ο αγώνας είναι η ελάχιστη τιμή που μπορώ να του κάνω, γιατί χωρίς τον Γιώργο, ίσως να μην είχα βρει ποτέ το θάρρος να κυνηγήσω τα όνειρά μου.
Ρόλος της Ικαρίας στη ζωή σου:
Η Ικαρία φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην ταυτότητά σου. Ποια είναι η σχέση σου με το νησί και πώς έχει επηρεάσει τη ζωή σου;
Η Ικαρία είναι για μένα κάτι παραπάνω από ένας τόπος καταγωγής, είναι η ψυχή μου, οι ρίζες μου, το μέρος που με διαμόρφωσε ως άνθρωπο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί, μέσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια γεμάτη αγάπη και αξίες, από δύο υπέροχους και άξιους γονείς. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν εύκολα. Οι γονείς μου παντρεύτηκαν σε πολύ νεαρή ηλικία και δούλευαν αδιάκοπα, κάνοντας πάνω από δύο δουλειές ο καθένας, για να μπορέσουν να μας μεγαλώσουν αξιοπρεπώς, εμένα και τα τρία αδέρφια μου.
Για να τους βοηθήσουμε, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε και εμείς από μικρή ηλικία. Θυμάμαι την πρώτη μου δουλειά, μόλις 13 χρονών, στη μοδίστρα του Αγίου Κηρύκου, την Τιτίκα. Ήταν μια υπέροχη γυναίκα που μου έμαθε πολλά για τη ζωή. Αυτές οι εμπειρίες μου χάρισαν ανεκτίμητα μαθήματα, με έκαναν να εκτιμώ την αξία της σκληρής δουλειάς και της αλληλεγγύης. Στη ηλικία των 18 ετών, άφησα την Ικαρία και ήρθα στην Αθήνα ολομόναχη. Σπούδαζα, δούλευα και παράλληλα φρόντιζα τα δύο μικρότερα αδέρφια μου τα οποία ήρθαν για σπουδές αργότερα.
Οι δυσκολίες αυτές με έκαναν πιο δυνατή και νομίζω ότι ήταν καθοριστικές για την ενασχόλησή μου με τις υπεραποστάσεις. Πιστεύω βαθιά πως αν δεν έχεις ζήσει δύσκολες καταστάσεις, δεν μπορείς να κατανοήσεις το βάθος της προσπάθειας που απαιτείται για να τρέξεις μεγάλες αποστάσεις. Οι υπεραποστάσεις δεν είναι απλώς ένα άθλημα, είναι μια δοκιμασία ψυχικής αντοχής, μια διαρκής μάχη με τα όρια σου, και αυτή η ψυχική δύναμη χτίζεται μέσα από τις δυσκολίες της ζωής.
Μου λείπει η Ικαρία. Μου λείπουν οι γονείς μου, το σπίτι μου, οι παιδικοί μου φίλοι, και η θέα από το χωριό μου, τον Ξυλοσύρτη. Ο τόπος αυτός είναι χαραγμένος βαθιά μέσα μου και μου δίνει δύναμη, ειδικά όταν οι στιγμές γίνονται δύσκολες. Κάθε φορά που επιστρέφω, νιώθω πως ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Θέλω να πηγαίνω πιο συχνά, αλλά οι υποχρεώσεις μου εδώ είναι πολλές. Του χρόνου το καλοκαίρι, πρώτα ο Θεός, σκοπεύω να επιστρέψω για να γεμίσω τις μπαταρίες μου με το φως και την ενέργεια της Ικαρίας, του μέρους που πάντα θα θεωρώ σπίτι μου, όπου κι αν με πάει η ζωή.
Μητρότητα και αθλητισμός:
Ως μητέρα που μεγάλωσες μόνη σου την κόρη σου, πώς κατάφερες να ισορροπήσεις την ανατροφή της με το πάθος σου για τον αθλητισμό; Πώς σε βοήθησε η κόρη σου να συνεχίσεις την καριέρα σου;
Η ζωή τα έφερε έτσι που βρέθηκα μόνη μου από πολύ νωρίς, σε μια πολύ τρυφερή ηλικία, με την κόρη μου μόλις οκτώ μηνών. Ήμασταν οι δυο μας, στην Αθήνα, μακριά από την οικογένειά μου που ζει στην Ικαρία και χωρίς τα αδέρφια μου κοντά. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, όμως αποφάσισα να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στην ανατροφή της Μαρίνας μου, αφήνοντας στην άκρη το πάθος μου για τον αθλητισμό.
Πριν γίνω μητέρα, ήμουν αθλήτρια από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησα τον στίβο στα 9 μου χρόνια και συνέχισα μέχρι τα 18. Είχα δοκιμάσει και άλλα αθλήματα, όπως οι καταδύσεις και η ιστιοπλοΐα. Ήμουν πάντα δραστήρια, γεμάτη ενέργεια και αγάπη για τον αθλητισμό. Όμως, η μητρότητα ήρθε στη ζωή μου απρόσμενα και παρόλο που ήμουν μικρή, ήμουν συνειδητοποιημένη και ώριμη μητέρα. Ήξερα ότι η κόρη μου χρειαζόταν όλη μου την προσοχή και αγάπη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησα στην άκρη τα προσωπικά μου όνειρα για να είμαι δίπλα της. Και αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα έκανα ακριβώς το ίδιο.
Η Μαρίνα μου είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και δεν με δυσκόλεψε ποτέ. Από μικρή ήταν άριστη μαθήτρια, υπεύθυνη και ώριμη. Θυμάμαι πάντα τα δάκρυα συγκίνησης όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της μου έδιναν συγχαρητήρια για την ανατροφή της. Με έκανε να νιώθω περήφανη και γεμάτη. Όλες οι δυσκολίες και οι θυσίες μου έβρισκαν νόημα στα μάτια της, στη δύναμη και την αγάπη της.
Όταν η Μαρίνα ενηλικιώθηκε και πέρασε στη Σχολή Αξιωματικών Νοσηλευτικής, ένιωσα πως είχε έρθει η στιγμή να επιστρέψω και πάλι σε αυτό που αγαπούσα τόσο, τον αθλητισμό. Η στήριξή της ήταν πάντα αμέριστη. Με ενθάρρυνε να κυνηγήσω ξανά τα όνειρά μου και μου έδινε δύναμη κάθε φορά που ένιωθα ότι κουράζομαι. Η Μαρίνα ήταν και είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για μένα. Με τη σιωπηλή της στήριξη, μου θύμιζε πως το παράδειγμα είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορεί να αφήσει ένας γονιός στο παιδί του.
Είμαι ευγνώμων για τη Μαρίνα μου. Χάρη σε εκείνη βρήκα το θάρρος να συνεχίσω και να ακολουθήσω την πορεία μου στον αθλητισμό. Με έμαθε ότι η αγάπη και η αφοσίωση δεν είναι ποτέ χαμένες και πως με υπομονή, όλα είναι δυνατά. Αυτή η διαδρομή της ζωής μας, μαζί με την κόρη μου, με γέμισε με δύναμη, αντοχή και απέραντη αγάπη.
Σημασία της ομάδας:
Πως συνδέθηκες με το σύλλογο της Κύπρου και ποιο ρόλο παίζει η ομάδα στη στήριξή σου ως αθλήτρια; Γιατί διάλεξες να αγωνίζεσαι με τον ΑΠΟΕΛ;
Από την αρχή της αθλητικής μου πορείας, ήθελα να είμαι ανεξάρτητη, να μην ανήκω σε καμία ομάδα και να πορεύομαι μόνη μου. Όμως, όταν γνώρισα τον πρώτο μου προπονητή, ο οποίος κατάγεται από Κύπρο και άρχισα να μαθαίνω για τα ιδανικά και τις αξίες του ΑΠΟΕΛ, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να πάρω την απόφαση να ενταχθώ σε αυτή την οικογένεια. Ο ΑΠΟΕΛ δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι μια ιδέα, μια φιλοσοφία που συνδέεται βαθιά με τις αξίες μου. Ως στρατιωτικός, αισθάνομαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στα εθνικά ιδανικά και στον συμβολισμό που φέρει ο ΑΠΟΕΛ.
Ο ΑΠΟΕΛ είναι το ιστορικότερο αθλητικό σωματείο της Κύπρου, ένα σωματείο που τιμά την Ελλάδα με κάθε του βήμα, έχοντας την Ελλάδα στα αρχικά του και προωθώντας τις αξίες και την ιστορία της. Είναι μια ομάδα που διατηρεί πάνω από δέκα αθλήματα σε υψηλό επίπεδο και δίνει την ευκαιρία σε αθλητές να κυνηγούν τα όνειρά τους με υπερηφάνεια. Αυτό που με συγκινεί βαθιά είναι το γεγονός ότι στην αγωνιστική μπλούζα του ΑΠΟΕΛ, στο σημείο της καρδιάς, υπάρχουν οι σημαίες της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό το σύμβολο με γεμίζει δύναμη και περηφάνια κάθε φορά που αγωνίζομαι.
Η γνωριμία μου με τον αρχηγό της ομάδας δρομέων ΑΠΟΕΛ, τον Χρυσόστομο Ηλιάδη, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου. Ο Χρυσόστομος και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, με αγάπησαν και με στήριξαν σε κάθε μου βήμα. Δεν είναι απλώς μια ομάδα που αγωνίζομαι για αυτήν, είναι μια δεύτερη οικογένεια που μου προσφέρει ασφάλεια, στήριξη και αίσθημα του ανήκειν.
Κάθε φορά που αγωνίζομαι με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ, νιώθω την αγάπη και τη δύναμη όλων αυτών των ανθρώπων στο πλευρό μου. Η ομάδα με στηρίζει όχι μόνο αθλητικά αλλά και ψυχολογικά, με κάνει να νιώθω πως δεν είμαι ποτέ μόνη μου. Οι αξίες και τα ιδανικά του ΑΠΟΕΛ με εμπνέουν και με καθοδηγούν, ενώ η στήριξη των ανθρώπων του με γεμίζει δύναμη για να συνεχίσω να κυνηγώ τα όριά μου και τα όνειρά μου.
Προπόνηση, αγώνες και υποστήριξη:
Πες μας για τους ανθρώπους που σε στηρίζουν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και των συμμετοχών σου – προπονητές, διατροφολόγους και φίλους. Πώς συμβάλλουν στην επιτυχία σου;
Νιώθω πραγματικά ευλογημένη που έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν σε κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού. Πρώτα και κύρια η οικογένειά μου είναι το θεμέλιο της επιτυχίας μου. Ο σύντροφός μου, το παιδί μου και οι γονείς μου με αγκαλιάζουν με αγάπη και κατανόηση, θυσιάζοντας χρόνο και ενέργεια για να μου δώσουν τη δύναμη που χρειάζομαι. Η υποστήριξή τους είναι ανεκτίμητη και με γεμίζει δύναμη και κίνητρο να συνεχίζω, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Ο προπονητής μου, Seppo Leinonen, είναι ένα ιδιαίτερα εξέχων πρόσωπο στη ζωή μου. Παρόλο που ζει στη Φινλανδία, η παρουσία του είναι αισθητή καθημερινά. Η αφοσίωσή του δεν γνωρίζει σύνορα, είναι πάντα εκεί, είτε μέσω των καθημερινών μας επικοινωνιών είτε ερχόμενος στην Ελλάδα στους πιο σημαντικούς μου αγώνες, για να είναι δίπλα μου τη στιγμή που τον χρειάζομαι περισσότερο.
Οι διατροφολόγοι μου, Χρυσόστομος Ηλιάδης και Μπασουράκος Παναγιώτης, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της προετοιμασίας μου. Με την εκτενή εμπειρία τους στην αθλητική διατροφή, δεν φροντίζουν απλώς για τη σωματική μου ευεξία, αλλά και για την ψυχολογική μου σταθερότητα, προσαρμόζοντας τις διατροφικές μου ανάγκες με τρόπο που ενισχύει την απόδοσή μου.
Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ οφείλω επίσης στην Ειρήνη Κουλουλία και τον Βαγγέλη Αγγελουδάκη από την μπίρα “Ικαριώτισσα”, που με την ανιδιοτελή προσφορά τους έχουν σταθεί δίπλα μου με γενναιοδωρία. Η υποστήριξή τους είναι πολύτιμη.
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω τους κύριους Πέτρο Ρουστά και Αντώνη Πυροβολικό, των οποίων η στήριξη με συγκίνησε βαθιά. Η παρουσία τους στο πλευρό μου, μου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε πιστεύουν και σε στηρίζουν με την καρδιά τους.
Και φυσικά, οι καλοί μου φίλοι, οι συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι, είναι πάντα εκεί για μένα. Τρέχουμε μαζί, προπονούμαστε μαζί και μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για το άθλημα. Η παρουσία τους προσθέτει χαρά και δύναμη στην προπόνηση και στους αγώνες, υπενθυμίζοντάς μου πως πέρα από τους στόχους και τις επιδόσεις, αυτό που μετράει είναι οι σχέσεις που χτίζουμε.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι συνθέτουν το δίκτυο υποστήριξής μου, το οποίο είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά όταν αντιμετωπίζω τις ψυχολογικές προκλήσεις των υπεραποστάσεων. Χωρίς αυτούς, δεν θα είχα εξελιχθεί ως αθλήτρια, αλλά κυρίως ως άνθρωπος. Η ψυχολογική μου δύναμη πηγάζει από αυτούς και κάθε επιτυχία μου είναι εξίσου δική τους.
Προσωπική ζωή και αθλητισμός:
Πώς επηρεάζει ο αθλητισμός την καθημερινότητά σου και τη σχέση σου με την οικογένεια και τους φίλους σου; Υπάρχει κάτι που σου λείπει λόγω των απαιτήσεων της αθλητικής ζωής;
Η αλήθεια είναι πως ο αθλητισμός επηρεάζει την καθημερινότητά μου σε κάθε επίπεδο, δημιουργώντας προκλήσεις αλλά και στιγμές που με γεμίζουν χαρά. Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στην προσωπική μου ζωή, την οικογένεια, τους φίλους και τις απαιτήσεις του αθλήματος, όμως δεν είναι πάντα εύκολο. Συχνά νιώθω πίεση προσπαθώντας να τα συνδυάσω όλα και για να τα προλάβω θυσιάζω ώρες από τον ύπνο μου. Οι μέρες μου ξεκινούν πολύ νωρίς, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, όπου η προπόνηση είναι πάντα η προτεραιότητα.
Δυστυχώς, δεν έχω τον χρόνο που θα ήθελα για να δω πιο συχνά κάποιους φίλους ή να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου. Οι έξοδοι, οι βραδιές με αγαπημένα πρόσωπα, έχουν περιοριστεί σημαντικά. Η καθημερινότητά μου καθορίζεται από το πρόγραμμα των προπονήσεων και πολλές φορές οι κοινωνικές δραστηριότητες παραμένουν σε δεύτερη μοίρα. Όλα μαζί δεν γίνονται και αυτή η αλήθεια είναι κάτι που έμαθα να αποδέχομαι.
Όταν θέλεις κάτι με πάθος, πρέπει να αφιερωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό, αν θέλεις να δεις τα αποτελέσματα των κόπων σου. Γνωρίζω πως οι επιλογές μου είναι απαιτητικές και ότι οι θυσίες είναι πολλές. Μου λείπουν οι απλές στιγμές με τους αγαπημένους μου, οι ανέμελες βόλτες και τα αυθόρμητα βράδια με φίλους. Όμως, μέσα από αυτές τις θυσίες έρχονται οι στιγμές που με γεμίζουν ευτυχία, που νιώθω ότι οι κόποι μου ανταμείβονται.
Πιστεύω βαθιά ότι όσοι με αγαπούν πραγματικά, το κατανοούν. Βλέπουν τη χαρά στα μάτια μου και ξέρουν ότι ό,τι κάνω, το κάνω με όλη μου την καρδιά. Ξέρουν ότι, παρά τις απουσίες και τις αναγκαίες θυσίες, είμαι ευτυχισμένη και αυτό είναι το σημαντικότερο για εμένα. Η κατανόησή τους είναι ανεκτίμητη και τους ευχαριστώ καθημερινά για την υπομονή και την αγάπη τους, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό το απαιτητικό αλλά υπέροχο ταξίδι.
Σπουδές, επαγγελματική σταδιοδρομία και αθλητισμός:
Συνδυάζεις την καριέρα σου στο Πολεμικό Ναυτικό με τις σπουδές και με τον αθλητισμό στις υπεραποστάσεις, κάτι που απαιτεί μεγάλη πειθαρχία και αφοσίωση. Πώς επηρεάζει η επαγγελματική σου σταδιοδρομία την αθλητική σου πορεία καθώς και πώς συμβάλλουν οι σπουδές στην προσωπική σου εξέλιξη;
Υπηρετώ στο Πολεμικό Ναυτικό εδώ και 25 χρόνια, αλλά πάντα ήμουν ένα ανήσυχο πνεύμα που διψάει για εξέλιξη σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Παρόλο που σπούδασα Πληροφορική, η καρδιά μου με οδήγησε στις υπεραποστάσεις και αυτή η πορεία με ώθησε να εμβαθύνω στην ψυχολογία και στο πώς αυτή επηρεάζει την αθλητική απόδοση. Μέσα από την εμπειρία μου ως ενεργή υπερμαραθωνοδρόμος, έμαθα πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει η διαχείριση του νου και η ψυχολογική αντοχή σε αθλήματα που απαιτούν τεράστια σωματική και πνευματική προσπάθεια.
Αυτή η κατανόηση με οδήγησε να κάνω αίτηση και να γίνω δεκτή στο Πρόγραμμα Επαγγελματικής Επιμόρφωσης & Κατάρτισης του Κέντρου Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) με τίτλο «Αθλητική Ψυχολογία». Ήταν μια βαθιά επιθυμία μου να συνδυάσω την αγάπη μου για τον αθλητισμό και τη γνώση της ψυχολογίας, πιστεύοντας ότι θα αποκτήσω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να βοηθήσω τόσο τον εαυτό μου όσο και άλλους αθλητές να βελτιώσουν την απόδοσή τους, κατανοώντας τους ψυχολογικούς παράγοντες που επηρεάζουν τη σωματική δραστηριότητα. Μάλιστα, έχω ήδη κάνει αίτηση και τα επόμενα σχέδιά μου περιλαμβάνουν την παρακολούθηση του μεταπτυχιακού του ίδιου τμήματος, για να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο στις γνώσεις και τις δεξιότητες που θα με βοηθήσουν τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μου εξέλιξη.
Το Πολεμικό Ναυτικό με στηρίζει ως αθλήτρια και με βοηθά να συνδυάσω τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με το πάθος μου για τις υπεραποστάσεις. Είμαι ευγνώμων για αυτή τη στήριξη, καθώς η απαιτητική καθημερινότητα ενός επαγγελματία στρατιωτικού δεν είναι πάντα εύκολη. Παρά τις πολλές ευθύνες και τις απαιτητικές προπονήσεις, συνεχίζω να τα κάνω όλα με αγάπη και αφοσίωσηκαι αυτό με βοηθά να ξεπερνώ κάθε κούραση και εξάντληση.
Ο συνδυασμός της επαγγελματικής μου πορείας, των σπουδών μου και του αθλητισμού μπορεί να με εξαντλεί πολλές φορές, αλλά η αγάπη μου για όλα όσα κάνω είναι αυτό που με κινητοποιεί καθημερινά. Νιώθω ότι εξελίσσομαι συνεχώς, όχι μόνο ως αθλήτρια αλλά και ως άνθρωποςκαι αυτό είναι που με γεμίζει δύναμη. Το να προσπαθώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου είναι το μεγαλύτερο κίνητρο και κάθε βήμα μπροστά είναι μια απόδειξη ότι οι θυσίες αξίζουν τον κόπο.
Ρόλος της ψυχολογίας στις υπεραποστάσεις:
Πόσο σημαντική είναι η ψυχολογική προετοιμασία σε αγώνες τόσο μεγάλων αποστάσεων; Ποια στρατηγική χρησιμοποιείς για να παραμείνεις συγκεντρωμένη και αποφασισμένη;
Η ψυχολογική προετοιμασία στις υπεραποστάσεις είναι για μένα το πιο σημαντικό κομμάτι, ίσως ακόμα πιο σημαντικό από τη σωματική προπόνηση. Όταν το σώμα αρχίζει να εξαντλείται και ο πόνος γίνεται αφόρητος, είναι η ψυχή και το μυαλό που σε κρατούν σε κίνηση. Για αυτό, φροντίζω να προστατεύω την ψυχολογία μου με κάθε δυνατό τρόπο. Προσπαθώ πάντα να κάνω θετικές σκέψεις και να απομακρύνω από τη ζωή μου τους αρνητικούς ανθρώπους, εκείνους που μπορεί να επηρεάσουν τη διάθεσή μου και να μειώσουν την αποφασιστικότητά μου.
Τα τελευταία χρόνια, έχω μάθει να επιλέγω προσεκτικά τους ανθρώπους που κρατάω δίπλα μου. Θέλω να περιβάλλομαι από άτομα που μου φτιάχνουν την ψυχολογία, που είναι θετικά, που πιστεύουν σε μένα και με στηρίζουν αληθινά. Ξέρω ότι χρειάζομαι ανθρώπους που θα είναι αυστηροί όταν πρέπει, που θα μου πουν την αλήθεια χωρίς φόβο, αλλά πάντα με αγάπη και με καλή πρόθεση. Αυτή η στήριξη είναι πολύτιμη και με βοηθά να διατηρώ την αυτοπεποίθηση και την εσωτερική μου ισορροπία.
Πριν από κάθε σημαντικό αγώνα, αφιερώνω χρόνο στον οραματισμό. Τρέχω τον αγώνα στο μυαλό μου ξανά και ξανά, φαντάζομαι κάθε βήμα, κάθε ανηφόρα, κάθε δύσκολη στιγμή, αλλά κυρίως τον τερματισμό. Βλέπω τον εαυτό μου να διασχίζει τη γραμμή του τερματισμού, γεμάτη χαρά και υπερηφάνεια, νιώθοντας ότι οι κόποι μου έχουν ανταμειφθεί. Αυτός ο οραματισμός με γεμίζει δύναμη και αποφασιστικότητα, με κάνει να πιστεύω ότι όλα είναι εφικτά, ακόμα και όταν η διαδρομή φαίνεται ατελείωτη.
Η θετική σκέψη είναι ένα από τα μεγαλύτερα μου όπλα. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, προσπαθώ να επικεντρώνομαι στις όμορφες στιγμές, στις μικρές νίκες που έρχονται σε κάθε χιλιόμετροκαι να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τους λόγους που βρίσκομαι εκεί. Είναι εύκολο να παγιδευτείς στις δυσκολίες, αλλά έχω μάθει να βλέπω τη μεγάλη εικόνα, να συνδέομαι με το πάθος μου και να αντλώ δύναμη από αυτό.
Η ψυχολογία είναι το κλειδί για να αντέξεις τις υπεραποστάσεις. Είναι η φλόγα που καίει μέσα σου, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν να σβήνουν. Είναι η αγάπη για αυτό που κάνεις, η πίστη στον εαυτό σου και η δύναμη να συνεχίζεις, ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται πραγματικά δύσκολα.
Περάσματα δυσκολιών:
Κατά τη διάρκεια της καριέρας σου, αντιμετώπισες στιγμές αμφιβολίας ή σωματικής εξάντλησης; Πώς τις ξεπέρασες και τι σε βοηθά να συνεχίσεις;
Όπως σε κάθε διαδρομή, έτσι και στη δική μου πορεία, υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να φτάνω στα όριά μου, αμφισβητώντας τις δυνάμεις και την αντοχή μου. Τον Αύγουστο που μας πέρασε, βίωσα μια από τις πιο δύσκολες φάσεις. Οι προπονήσεις μέσα στη ζέστη και την εξάντληση δεν πήγαιναν όπως ήθελακαι η κούραση έμοιαζε να έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ένα πρωί ξύπνησα με την αίσθηση ότι ίσως δεν θα τα καταφέρω, ότι ίσως ήρθε η στιγμή να τα παρατήσω. Ήταν σαν να έχασα τον εαυτό μου μέσα σε αυτές τις αμφιβολίεςκαι για περίπου μία εβδομάδα ένιωθα πως ό,τι είχα χτίσει μπορούσε να γκρεμιστεί.
Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές, ήταν ο σύντροφός μου που με στήριξε και με επανέφερε. Με ξύπνησε από τον λήθαργο της αμφισβήτησης και μου θύμισε όλα όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Μου μίλησε για το πόσο πολύ έχω εξελιχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα και πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζω ότι και οι στιγμές αδυναμίας είναι φυσιολογικές, ειδικά όταν προσπαθείς διαρκώς να ξεπεράσεις τα όριά σου. Με έκανε να δω ότι αυτό που περνούσα ήταν μια φάση υπερκόπωσης, μια φυσική συνέπεια της προσπάθειας που καταβάλλω καθημερινά.
Εκείνες οι κουβέντες του με ξύπνησαν. Ήταν σαν να μου θύμισε την ουσία αυτού που κάνω, την αγάπη μου για τον αθλητισμό, την επιμονή και τη δύναμή μου. Σιγά σιγά, επέστρεψα στις προπονήσεις με νέα ενέργεια και με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Συνειδητοποίησα ότι είναι απολύτως ανθρώπινο να νιώθεις κουρασμένος, να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, αλλά το σημαντικότερο είναι να βρίσκεις το κουράγιο να συνεχίσεις. Και αυτό το κουράγιο για μένα, προέρχεται από την πίστη στον εαυτό μου και την αγάπη των ανθρώπων γύρω μου.
Σήμερα, νιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Αυτή η δύσκολη περίοδος με έκανε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο την πορεία μου και να καταλάβω ότι οι δυσκολίες είναι απλώς ένα μέρος του ταξιδιού. Κάθε στιγμή αμφιβολίας και κούρασης είναι μια υπενθύμιση ότι η επιτυχία δεν έρχεται χωρίς κόπο και ότι οι πιο δύσκολες μάχες είναι αυτές που μας κάνουν πιο δυνατούς. Όταν βρίσκω τον εαυτό μου σε τέτοια μονοπάτια, θυμάμαι πάντα τα λόγια του συντρόφου μου και συνεχίζω να προχωρώ, γιατί ξέρω ότι το ταξίδι αυτό αξίζει κάθε θυσία.
Συμβουλές για νέους δρομείς:
Ποια συμβουλή θα έδινες σε νέους δρομείς που θέλουν να ασχοληθούν με τις υπεραποστάσεις; Τι θα έλεγες σε κάποιον που σκέφτεται να συμμετάσχει για πρώτη φορά σε έναν μαραθώνιο ή μεγαλύτερο αγώνα;
Μου αρέσει να στηρίζω και να εμψυχώνω νέους δρομείς, αλλά και εκείνους που θέλουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στις υπεραποστάσεις, γιατί θυμάμαι καλά πόσο ανάγκη είχα κι εγώ τη στήριξη και την καθοδήγηση όταν ξεκινούσα. Οι συμβουλές και τα λόγια ενθάρρυνσης από πιο έμπειρους δρομείς ήταν για μένα φάροι μέσα στην αβεβαιότητα. Και τώρα, έχοντας διανύσει τη δική μου πορεία, νιώθω την ανάγκη να προσφέρω το ίδιο σε όσους κάνουν τα πρώτα τους βήματα.
Σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με τις υπεραποστάσεις θα έλεγα ότι δεν υπάρχει κανένας στόχος που να είναι ακατόρθωτος, αρκεί να υπάρχει θέληση και πείσμα. Αν υπάρχει άνθρωπος που έχει καταφέρει κάτι, τότε μπορείς κι εσύ. Όταν ξεκίνησα να τρέχω ξανά, δεν μπορούσα ούτε 300 μέτρα να διανύσω. Σήμερα, διανύω 160 χιλιόμετρα και νιώθω ότι κάθε αγώνας είναι μια νέα ευκαιρία να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Όλα είναι θέμα μυαλού και επιθυμίας. Όταν κάτι το αγαπάς, όταν το σκέφτεσαι μέρα-νύχτα, όταν η καρδιά σου το ζητάει, τότε δεν υπάρχει εμπόδιο που να μη μπορείς να ξεπεράσεις.
Σε εκείνους που σκέφτονται να συμμετάσχουν για πρώτη φορά σε έναν μαραθώνιο ή σε έναν ακόμα μεγαλύτερο αγώνα, η πρώτη μου συμβουλή θα ήταν να προετοιμαστούν κατάλληλα, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά, ώστε να απολαύσουν κάθε στιγμή αυτού του μοναδικού ταξιδιού. Η διαδρομή είναι γεμάτη προκλήσεις αλλά και απίστευτες συγκινήσειςκαι αυτό είναι που την κάνει τόσο ξεχωριστή.
Βρείτε έναν καλό προπονητή που θα σας καθοδηγήσει με ασφάλεια και θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε τις δυνατότητές σας. Μην βιαστείτε να φτάσετε στον στόχο, δώστε χρόνο στον εαυτό σας να μάθει και να εξελιχθεί. Θυμηθείτε ότι κάθε βήμα, κάθε χιλιόμετρο, είναι μια νίκη από μόνο του. Μάθετε να απολαμβάνετε την προπόνηση, να ακούτε το σώμα σας και να σέβεστε τα όριά σας. Οι δυσκολίες θα υπάρξουν, αλλά αυτές είναι που θα σας κάνουν πιο δυνατούς και αποφασιστικούς.
Και πάνω απ’ όλα, πιστέψτε στον εαυτό σας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την πίστη στις δικές σας δυνάμεις. Η αφοσίωση, η υπομονή και η αγάπη για αυτό που κάνετε είναι τα πιο σημαντικά εφόδια για να πετύχετε κάθε σας στόχο. Όταν σταθείτε στην εκκίνηση, να θυμάστε πως αυτό το ταξίδι είναι δικό σας. Δώστε ό,τι έχετε και απολαύστε κάθε στιγμή, γιατί στο τέλος της ημέρας, η μεγαλύτερη νίκη είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα.
Διακρίσεις και επιτεύγματα:
Έχεις τρέξει σε πολλούς μαραθώνιους και αγώνες υπεραποστάσεων. Ποια κατάκτηση θεωρείς ως την πιο σημαντική στην καριέρα σου μέχρι σήμερα και γιατί;
Η πιο σημαντική διάκριση μου μέχρι σήμερα είναι ο 24ωρος αγώνας στη Σπάρτη, το Sparta City Ultra, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο. Κατάφερα να διανύσω 158.600 χιλιόμετρα και να τερματίσω ως η πρώτη γυναίκα του αγώνα, κάτι που για μένα ήταν τεράστια τιμή και επιβράβευση όλων των προσπαθειών και της σκληρής δουλειάς που είχα κάνει μέχρι τότε. Ήταν ένας αγώνας γεμάτος ένταση, πάθος, αλλά και μεγάλες προσδοκίες, καθώς είχα θέσει ως στόχο να πιάσω την πρόκριση για το Σπάρταθλο, διανύοντας 170 χιλιόμετρα.
Δυστυχώς, δεν κατάφερα να πετύχω τον στόχο μου εκείνη τη μέρα και αυτό άφησε μια πικρή γεύση μέσα μου. Ενώ όλοι γύρω μου γιόρταζαν τη νίκη μου, μέσα μου ένιωθα πως δεν είχα φτάσει ακριβώς εκεί που ήθελα. Δεν μπόρεσα να χαρώ αυτή την κατάκτηση όσο θα ήθελα, γιατί το μυαλό μου ήταν συγκεντρωμένο σε εκείνα τα λίγα χιλιόμετρα που δεν κατάφερα να προσθέσω. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία ήταν μια πολύτιμη υπενθύμιση ότι οι αποτυχίες και οι δυσκολίες είναι μέρος του ταξιδιού και συχνά μας ωθούν να γινόμαστε καλύτεροι.
Η Σπάρτη έχει χαραχτεί βαθιά στην καρδιά μου και θα επιστρέψω ξανά στον τόπο του “εγκλήματος” τον επόμενο Φεβρουάριο, με τον ίδιο στόχο και ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Έχω μάθει να μην το βάζω κάτω και να συνεχίζω να παλεύω για τα όνειρά μου, ακόμη και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχα προγραμματίσει. Για μένα, αυτή η διάκριση δεν ήταν μόνο μια νίκη, αλλά και μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δεν θα σταματήσω να προσπαθώ μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω. Θα επιστρέψω πιο δυνατή και πιο έτοιμη να κατακτήσω τον στόχο μου, γιατί κάθε αγώνας είναι μια ευκαιρία να γράψεις τη δική σου ιστορία, γεμάτη επιμονή, πάθος και την αδιάκοπη δίψα να ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Πρότυπα και Έμπνευση:
Ως αθλήτρια και δρομέας, υπάρχουν κάποιοι αθλητές που θαυμάζεις ιδιαίτερα και σε εμπνέουν στην πορεία σου; Αν ναι, ποιοι είναι αυτοί και τι είναι αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς για εσένα;
Αυτή η ερώτηση με συγκινεί πραγματικά και ίσως η απάντησή μου να είναι εκτενής, αλλά αξίζει να μοιραστώ όσα νιώθω. Υπάρχουν πολλοί αθλητές που θαυμάζω, όχι μόνο για τα επιτεύγματά τους, αλλά κυρίως για την προσωπικότητά τους. Για μένα, η αξία ενός αθλητή δεν έγκειται μόνο στην αθλητική του ικανότητα, αλλά και στο ήθος του και στον τρόπο που επηρεάζει τους γύρω του.
Ο Φώτης Ζησιμοπούλος, ο Γιώργος Δημουλάς, η Μαρία Πολύζου, ο Pablo Barnes, η Βίκυ Καρπουζά, η Άντζελα Τερζή και η Γεωργία Λαλιώτη είναι κάποιοι από τους αγαπημένους μου αθλητές. Κάθε ένας από αυτούς έχει τη δική του μοναδική ιστορία και προσφορά στον αθλητισμό.
Ειδικά η Βίκυ Καρπουζά, που ήταν η πρώτη Ελληνίδα που ασχολήθηκε με τις υπεραποστάσεις υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Τάκη Σκουλή, κατέχει το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100 χιλιόμετρα. Ακόμη και σήμερα, στα 61 της, συνεχίζει να είναι μια ενεργή υπερμαραθωνοδρόμος με απίστευτες επιδόσεις. Η αποφασιστικότητα και η αγάπη της για τον αθλητισμό είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας.
Επιπλέον, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις προσωπικές ιστορίες του Γιώργου Τσάκωνα, του Δημήτρη Χρόνη και της Μαρίας Πολύζου, οι οποίες με έχουν αγγίξει βαθιά. Αυτοί οι αθλητές έχουν ξεπεράσει μεγάλες προκλήσεις και συνεχίζουν να εμπνέουν με την αντοχή και την επιμονή τους.
Έχω επίσης ιδιαίτερη αδυναμία στους Σπαρταθλητές Ιωάννη Δημόπουλο, Σπύρο Βασιλείου, Χρήστο Αναγνωστάκο, Τάσο Μπούφη, Γιώργο Κουλόγιαννη, Νίκο Σταθακόπουλο και Διονύση Σαρδελά, οι οποίοι όχι μόνο με στηρίζουν αλλά και με πιστεύουν. Η παρουσία τους δίπλα μου είναι πολύτιμη και η αφοσίωσή τους με γεμίζει δύναμη. Είναι σημαντικό να έχουμε ανθρώπους που μας στηρίζουν και μας ενθαρρύνουν στην πορεία μας και αυτοί οι αθλητές είναι ακριβώς αυτό για μένα.
Η Επιστροφή στην Αθλητική Πορεία:
Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε να επιστρέψεις στο τρέξιμο μετά από τόσα χρόνια απουσίας; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στιγμή ή σκέψη που σε ώθησε; Επιπλέον, ποια είναι η αγαπημένη σου απόσταση να τρέχεις και γιατί;
Η επιστροφή μου στο τρέξιμο ήταν μια βαθιά, προσωπική μάχη με τον εαυτό μου, μια ανάγκη να ξαναβρώ το φως μέσα στο σκοτάδι. Πέρασα μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου όταν έχασα τον αγαπημένο μου ανιψιό Μάνο, μόλις 20 χρονών. Ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωή, όνειρα και χαμόγελα. Ο χαμός του ήταν σαν να κόπηκε ο κόσμος μου στα δύο. Ήταν ένα κενό που δεν μπορούσε να γεμίσει με τίποτα, μια πληγή που αιμορραγούσε διαρκώς. Κλείστηκα στο σπίτι, απομακρύνθηκα από όλους και ένιωσα την απώλεια να με κατακλύζει. Δεν είχα κουράγιο για τίποτα, όλα μου φαίνονταν μάταια.
Πήρα βάρος, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Ένιωσα ότι έχανα τον ίδιο μου τον εαυτό. Έπεσα σε μια σκοτεινή θλίψη που μου έπνιγε την καρδιά. Σκεφτόμουν συνέχεια τον ανιψιό μου και όσα δεν πρόλαβε να ζήσει. Έπρεπε όμως να σταθώ στα πόδια μου για την κόρη μου, που ετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες. Έπρεπε να της δώσω τη στήριξη και τη δύναμη που είχε ανάγκη, παρόλο που εγώ ένιωθα τόσο αδύναμη.
Ήταν τότε που ένας καλός φίλος μου, βλέποντας την κατάστασή μου, με ταρακούνησε. Μου είπε ότι όσα έχω καταφέρει με την κόρη μου μεγαλώνοντάς την μόνη μου είναι σπουδαία και ότι τώρα έπρεπε να βρω τη δύναμη να σηκωθώ ξανά. Τα λόγια του με άγγιξαν βαθιά και μου θύμισαν ότι δεν μπορώ να παραδώσω τα όπλα.
Αποφάσισα να πάω στο γήπεδο της γειτονιάς, απλώς για να περπατήσω και να καθαρίσω το μυαλό μου. Μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί, με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις. Θυμήθηκα τον εαυτό μου νεότερη, αθλήτρια, γεμάτη ζωή και ενέργεια. Ένιωσα πως αν εκείνες οι στιγμές μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω ζωντανή ξανά, έπρεπε να προσπαθήσω.
Την πρώτη φορά δεν μπορούσα να διανύσω ούτε 300 μέτρα. Θύμωσα με τον εαυτό μου για όσα είχα αφήσει να χαθούν, αλλά αυτός ο θυμός έγινε δύναμη. Υποσχέθηκα ότι κάθε μέρα θα επιστρέφω και θα κάνω έστω μία στροφή παραπάνω. Και έτσι έγινε. Σιγά σιγά, το σώμα μου άρχισε να θυμάται. Μέσα σε έναν μήνα, έφτασα να τρέχω 6 χιλιόμετρα. Το τρέξιμο έγινε το καταφύγιό μου, ο δικός μου τρόπος να ξορκίσω τον πόνο, να νιώθω κοντά στον ανιψιό μου. Σε κάθε βήμα, τον ένιωθα δίπλα μου, σαν να τρέχουμε μαζί.
Η αγαπημένη μου απόσταση μέχρι τώρα είναι οι 24ωροι αγώνες, γιατί όσο περισσότερο τρέχω, τόσο περισσότερο βρίσκω τον εαυτό μου και τον ανιψιό μου. Ανακαλύπτω πτυχές μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν και νιώθω ότι με κάποιο τρόπο, τρέχοντας, κρατάω τη μνήμη του ζωντανή. Το τρέξιμο έγινε ο τρόπος μου να επικοινωνώ μαζί του, να τον τιμώ και να τον νιώθω κοντά μου. Με κάθε βήμα, ανακαλύπτω το νόημα της ζωής ξανά και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει προσφέρει.
Μελλοντικά σχέδια:
Τι οραματίζεσαι για το μέλλον σου μετά τον Φειδιππίδειο Δρόμο; Υπάρχουν άλλοι μεγάλοι αγώνες ή προκλήσεις που σκοπεύεις να αντιμετωπίσεις;
Το μέλλον μου μετά τον Φειδιππίδειο Δρόμο είναι γεμάτο όνειρα, προκλήσεις και βαθιές προσωπικές φιλοδοξίες. Όσο σημαντικός και αν είναι ο Φειδιππίδειος, υπάρχει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο που δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό και την καρδιά μου: το Σπάρταθλον. Είναι ο αγώνας που σκέφτομαι κάθε πρωί όταν ξυπνάω και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Ζει μέσα μου σαν ένας ατελείωτος στόχος, μια φλόγα που δεν σβήνει. Είναι το όνειρο που με κρατάει ζωντανή και μου δίνει σκοπό.
Δεν θα πω ψέματα, το Σπάρταθλον είναι κάτι παραπάνω από ένας αγώνας για μένα. Είναι η απόλυτη δοκιμασία ψυχής και σώματος. Νιώθω ότι η ψυχή μου δεν θα ηρεμήσει αν δεν το καταφέρω. Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα μου πάρει, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ, αλλά αυτό που ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι θα παλέψω για αυτό με όλο μου το είναι. Κάθε μέρα, κάθε προπόνηση, κάθε βήμα που κάνω είναι αφιερωμένο σε αυτόν τον στόχο. Είναι ο αγώνας που αγαπώ όσο τίποτα άλλο, ένα ταξίδι που με καλεί και δεν μπορώ να το αγνοήσω.
Το Σπάρταθλον δεν είναι μόνο μια διαδρομή, είναι ένας συμβολισμός για την αντοχή, την πίστη και τη θέληση να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα βρεθώ στη γραμμή της εκκίνησης και θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, γνωρίζοντας ότι κάθε σταγόνα ιδρώτα, κάθε στιγμή κόπωσης και αμφιβολίας με έφεραν εκεί.
Επιπλέον, στο μέλλον θα ήθελα να δοκιμάσω έναν αγώνα έξι ημερών. Είναι κάτι που με συναρπάζει, γιατί το τρέξιμο για μένα είναι κάτι περισσότερο από χιλιόμετρα και χρόνους, είναι μια ανακάλυψη του εαυτού μου. Σε έναν αγώνα έξι ημερών, ξέρω ότι θα βρεθώ αντιμέτωπη με όλες τις πτυχές της ψυχής μου, με τα δυνατά μου σημεία, αλλά και με τις πιο ευάλωτες στιγμές μου. Είναι μια πρόκληση που θέλω να ζήσω, μια εμπειρία που θα με φέρει πιο κοντά στο ποια είμαι και στο τι μπορώ να καταφέρω.
Τα όνειρά μου για το μέλλον είναι η κινητήριος δύναμη μου, η φωνή που με σπρώχνει να συνεχίζω, να μην εγκαταλείπω και να παλεύω κάθε μέρα για κάτι μεγαλύτερο. Και αν ποτέ φτάσω εκεί, θα ξέρω πως κάθε στιγμή αξίζει τον κόπο, γιατί έζησα για να κυνηγήσω αυτό που αγαπώ πραγματικά.
Σχέδια για συνεργασίες:
Έχεις σκεφτεί να συνεργαστείς με άλλους αθλητές ή οργανισμούς στο μέλλον, είτε στον αθλητισμό είτε εκτός αυτού, για να προωθήσεις τα ιδανικά σου;
Φυσικά και θα ήθελα να συνεργαστώ με άλλους αθλητές και οργανισμούς στο μέλλον, καθώς πιστεύω ότι οι συνεργασίες μπορούν να ενισχύσουν την κοινή μας δύναμη και να προωθήσουν τα ιδανικά μας. Είμαι ήδη εθελόντρια στο Σπάρταθλο τα τελευταία τρία χρόνια, και αυτή η εμπειρία με έχει γεμίσει με απίστευτη ενέργεια και έμπνευση. Μέσα από τον εθελοντισμό, έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος για τον αθλητισμό και τις προκλήσεις. Αυτή η σύνδεση είναι κάτι που με έχει διδάξει τη σημασία της αλληλεγγύης και της υποστήριξης.
Σχεδιάζω να συνεργαστώ με αθλητές που έχουν την ίδια αφοσίωση και φιλοδοξία, καθώς και με οργανισμούς που προάγουν τις αξίες της αντοχής, της πειθαρχίας και της θετικής επιρροής στην κοινωνία. Θέλω να συμβάλλω σε πρωτοβουλίες που θα ενθαρρύνουν άλλους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Το κλείσιμο αυτής της συνέντευξης είναι γεμάτο ελπίδα και όραμα. Στόχος μου είναι να χρησιμοποιήσω τη δική μου εμπειρία για να εμπνεύσω άλλους, να τους δείξω ότι η δύναμη βρίσκεται μέσα μας και ότι, με την υποστήριξη και τη συνεργασία, μπορούμε να ξεπεράσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο.
Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, Γιώργο, θα ήθελα να σου εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να μοιραστώ την ιστορία μου. Η υποστήριξή σου και η πίστη σου στην αξία της προσωπικής ιστορίας μας είναι πολύτιμες.
Εύχομαι να συνεχίσουμε όλοι μαζί αυτό το ταξίδι, να εμπνεύσουμε και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, γιατί, τελικά, η πραγματική νίκη είναι όταν μπορούμε να φωτίσουμε τη ζωή κάποιου άλλου.
