Σκέψεις και συναισθήματα για να προβληματιστούμε όλοι μας
Ένας ανώνυμος εθελοντής στον απόηχο μιας μεγάλης καλοκαιρινής χοροεσπερίδας, που πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές ημέρες στο νησί μας, ένιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Σκέψεις και συναισθήματα που θα πρέπει να προβληματίσουν όλους μας, είτε βρισκόμαστε στην πλευρά των εθελοντών, είτε στην πλευρά των θεατών, είτε σε αυτήν των… κριτών.
Ακολουθεί η ανάρτηση ενός ανώνυμου εθελοντή στο Facebook:
Αγαπητέ φίλε, χωριανέ, συγγενή, άγνωστε επισκέπτη…
Έχεις αναρωτηθεί άραγε ποτέ ποσό κακό προκαλεί αυτή σου η στάση απέναντι σε ό,τι κάνουμε για τον σύλλογο του χωριού μας οικειοθελώς; Ποια στάση; Θα σου εξηγήσω παρακάτω.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο προσωπικό χρόνο πρέπει να προσφέρω από τη ζωή μου για να οργανώσουμε μια εκδήλωση για το χωριό; Όχι ελεύθερο χρόνο που θα βρω στις διακοπές μου, αλλά χρόνο που θα ξεκλέψω από τη δουλειά μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Μην απαντήσεις, ρητορική είναι η ερώτηση.
Έχεις αναρωτηθεί πώς είναι να τρέχεις μαζί με μόνο 4-5 ανθρώπους την οργάνωση μιας εκδήλωσης για 1.000 άτομα; (Συμβούλια, ψώνια, παραγγελίες, φαγητά, δώρα, ορχήστρα κ.λπ.) Μιλάμε για την εκδήλωση που εσύ θα έρθεις είτε να στρογγυλοκάτσεις και να περιμένεις να εξυπηρετηθείς σε χρόνο dt είτε να “βοηθήσεις” για καμιά ωρίτσα προσφέροντας και εσύ την υποχρέωσή σου στο χωριό. Μιλάμε για την εκδήλωση που όταν με βλέπεις να τρέχω πάνω κάτω σαν χαμένος, άυπνος και κουρασμένος, προσπαθώντας μαζί με τους υπόλοιπους 4-5 να βγάλουμε εις πέρας την εκδήλωση, πετάγεσαι μπροστά μου και αρχίζεις να χύνεις δηλητήριο…
“Καλά, πού τους βρήκατε αυτούς τους μουσικούς, πες τους να ξεκινήσουν να παίζουν, γιατί δεν παίζουν καριώτικο να χορέψει ο κόσμος; Γιατί τρώνε ακόμα; Έχει θυμώσει ο κόσμος…” Με πιάνεις αγκαλιά στοργικά και μου λες στο αυτί “καλά μωρέ, το κρασί είναι μάπα, γιατί το πήρατε; Πάλι σας γελάσανε; Την επόμενη φορά στη δοκιμή να φέρετε άλλους που πίνουν και ξέρουν να διαλέγουν”. Θυμάμαι να με τραβάς από τη δουλειά που κάνω εκείνη τη στιγμή και να μου ζητάς να κάνω πράξη την ιδέα που σκέφτηκες εδώ και τώρα. Είτε να αλλάξω τον τρόπο που δουλεύει το ταμείο για να σπάσει η ουρά, είτε να τους πω να δυναμώσουν τη μουσική γιατί δεν ακούγεται καλά στη δεξιά πλευρά της πλατείας (λες και θα πιάσει το τηλεκοντρόλ η ορχήστρα και θα το δυναμώσει λιγάκι…), είτε να βρω τρόπο να βγαίνουν πιο γρήγορα οι πατάτες και να μου λες την ίδια ιστορία με το προτηγάνισμα που θα βελτίωνε την κατάσταση (λες και εμείς δεν είμαστε πάνω από ένα προπάνιο να προτηγανίζουμε από το μεσημέρι…), με βλέπεις να προσπαθώ χαμογελώντας αμήχανα να σε αποφύγω και να συνεχίσω τη δουλειά μου, γιατί μου φαίνεται αδιανόητα ασεβές προς εμένα και τον κόπο αυτών των αρχικών 4-5 ατόμων, αλλά εσύ μουρώνεις και συνεχίζεις να μου λες το ίδιο πράγμα κάθε φορά που περνάω από το τραπέζι σου, μη καταλαβαίνοντας ποσό τοξική είναι η συμπεριφορά σου (αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποιος κουβάλησε αυτό το βαρύ μαδέρι που κάθεσαι;)
Σε ακούω να τα λες και να τα συζητάς με την παρέα σου και το μισό βράδυ να σχολιάζεις το πόσο χάλια οργανώσαμε την εκδήλωση, λες και κερδίζεις κάτι από αυτή σου την κριτική. Εσύ όμως, εκεί αραχτός στην καρέκλα σου, αναπαυμένος στις αλλοτινές δόξες της εποχής που κι εσύ ήσουν στον σύλλογο και ήσουν στη θέση μου, να συζητάς και να καμαρώνεις για το ποσό καλά το οργάνωνες τότε ή πόσο καλά θα το έκανες αν ήσουν εσύ στη θέση μου. Δεν είσαι όμως. Δεν είσαι γιατί στις εκλογές, είτε είχες λουφάξει και δεν μπήκες στο Δ.Σ., είτε γιατί δεν είσαι καν γραμμένο μέλος στον σύλλογο.
Σε βλέπω μετά από όλα αυτά να καληνυχτίζεις και να φεύγεις. Μετά από τόση κριτική τουλάχιστον πίστευα ότι δεν θα με αφήσεις. Κι όμως, βγήκε ο ήλιος, οι φαηδόνες ήδη πετάνε πάνω από τα αποφάγια, οι γνωστοί 4-5 είναι εκεί, τελειωμένοι από την κούραση και αρχίζουν να μαζεύουν ό,τι μπορούν… Έρχεται δύσκολη μέρα, η κανονική δουλειά μας περιμένει (γιατί να θυμίσω εδώ ότι η συμμετοχή στον σύλλογο γίνεται εθελοντικά, δεν είναι επάγγελμα που μπορεί κάποιος να μας κάνει έτσι απλά κριτική χωρίς να βουτήξει πρώτα τη γλώσσα του μέσα στο μυαλό του. Δεν μπορεί να την κάνει γιατί η μοναδική απάντηση που πρέπει να λάβει είναι “τότε γιατί δεν το έκανες εσύ που προφανώς μέσα από τα λεγόμενά σου είναι δεδομένο ότι θα το έκανες καλύτερα από εμένα;”
