Στον Άγιο Δημήτριο Ραχών στις 15:00 θα πραγματοποιηθεί η κηδεία του μεγάλου κινηματογραφιστή
Ο αγαπημένος μας φίλος και σκηνοθέτης Σπύρος Τέσκος πέθανε σε ηλικία 61 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο και μετά από σύντομη νοσηλεία σε νοσοκομεία του Πειραιά και της Αθήνας. Σήμερα, Τετάρτη 3 Απριλίου 2019 στις 15:00 στον Άγιο Δημήτριο Ραχών συγγενείς και φίλοι θα έχουν την ευκαιρία να πουν το τελευταίο “αντίο” στον μεγάλο σκηνοθέτη, αγωνιστή και γλυκύτατο άνθρωπο με καταγωγή από τις Ράχες Ικαρίας.
Σύντομο Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1958 στο Πέραμα και σπούδασε σκηνοθεσία στην κινηματογραφική σχολή του Λυκούργου Σταυράκου. Άνθρωπος δοσμένος στον κινηματογράφο και την τέχνη με ενεργή δράση στον προγραμματισμό προβολών και στη διοίκηση κινηματογραφικών λεσχών από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι και το τέλος της ζωής του. Μαθητής ακόμα συνδέεται με την κινηματογραφική λέσχη του Πειραιά στο «Σινεάκ». Ακολουθεί η σχολή Σταυράκου και τα πρώτα μεροκάματα σαν βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές ταινίες. Επιλέγει να μην κάνει τίποτα δικό του, αν δεν γίνει με τους δικούς του καλλιτεχνικούς όρους. Η πρώτη του ταινία, η μικρού μήκους «Κάτι πάει στραβά» γυρίζεται μόλις το 1990 της οποίας τα γυρίσματα έγιναν στο Πέραμα. Παράλληλα εργάζεται, σε κινηματογραφικές ταινίες, εκπομπές και σήριαλ της τηλεόρασης επιμένοντας στο ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη. Από το ρόλο αυτό εργάστηκε μεταξύ άλλων στο πλάι του Λεωνίδα Βαρδαρού στην ταινία «Ούλοι εμείς εφέντη» (1998) η οποία καταγράφει την ιστορία μιας ομάδας ανταρτών η οποία έμεινε απομονωμένη μετά το τέλος του εμφυλίου για έξι χρόνια στα βουνά της Ικαρίας. Συνέγραψε ένα σενάριο μεγάλου μήκους, η «Ρότα» που βραβεύτηκε με επαίνους σε ευρωπαϊκό διαγωνισμό σεναρίου το οποίο όμως, δεν πρόλαβε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη. Τέλη της 10ετίας του ’90, ξεκινάει την πρώτη του απόπειρα για μεγάλου μήκους ταινία, τη «Φρύνη», η οποία θα μείνει ανολοκλήρωτη λόγω έλλειψης χρημάτων. Σκηνοθέτησε τα ντοκυμαντέρ «Νικαριά μου» (2010), «Χαραγμένες ζωές» (2013) που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ ελληνικών ταινιών του Λος Άντζελες και το «Ελεγεία υπανάπτυξης» (2017). Τα τελευταία χρόνια παρέδιδε μαθήματα στις κινηματογραφικές λέσχες Κερατσινίου και Περάματος.
Τα Ντοκιμαντέρ του
Νικαριά μου (2010), του Σπύρου Τέσκου. Μπορεί μια ιδανική κοινωνία, στηριγμένη στην αγάπη, την αλληλεγγύη και την ισότητα να αναπτυχθεί σε έναν τόπο χωρίς την επιβολή της από εξουσίες; Η ιστορία λέει όχι. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ένα νησί του Αιγαίου, η Ικαρία, έχει εδώ και αιώνες αναπτύξει τέτοιες κοινωνικές δομές που θα τις ζήλευαν και οι πιο ιδεατές κοινωνίες. Όχι όμως προσπαθώντας να αναπτύξει κάποια φιλοσοφική σχολή, αλλά επειδή η αναγκαιότητα της επιβίωσης έσπρωξε τους κατοίκους να ζήσουν με αυτόν τον τρόπο. Η ταινία είναι μία καταγραφή αυτού του τρόπου ζωής και φιλοσοφίας τους, που κινδυνεύει σοβαρά λόγω της «ανάπτυξης» στο νησί.
Χαραγμένες ζωές (2013), του Σπύρου Τέσκου. Η ανατομία ενός πολέμου, μιας κρίσης και δυο θανάτων. Μέσα από την πορεία της ζωής των, Γιώργου Κρόκου, (εκτελεσμένου από τους Γερμανούς την πρωτομαγιά του 1944) και Δημήτρη Χριστούλα (που στις 4/4/2012 προβαίνει σε μια βαθύτατα πολιτική και συμβολική πράξη, δίνοντας τέλος στη ζωή του μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο), μας δίνεται η ευκαιρία να αναλύσουμε τη σημερινή οικονομική και ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, καθώς και τις οικονομικές πολιτικές που εφάρμοσε το Γ’ Ράιχ κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναζητώντας κοινές πρακτικές και επιδιώξεις, πέρα και πίσω από τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα ιστορικά γεγονότα θα μας βοηθήσουν να διαλευκάνουμε το τοπίο. Να κατανοήσουμε με ποιον τρόπο πολιτικοί μηχανισμοί μπορούν να εκμεταλλευτούν ή ακόμα και να δημιουργήσουν οικονομικές κρίσεις προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους. Εν τέλει, να αναρωτηθούμε πόσο μακρινό παρελθόν αποτελούν τα σχέδια που οδήγησαν μια ολόκληρη ανθρωπότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με αυτά που την οδήγησαν στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Μια ταινία για την Δημοκρατία και τον Φασισμό. Μια κραυγή για την ανθρωπότητα. Η ταινία απέσπασε 2 βραβεία στο Los Angeles Greek Film Festival 2014 (βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ και βραβείο κοινού).
Ελεγεία Υπανάπτυξης (2017), του Σπύρου Τέσκου. Μετά από 18 χρόνια, oι εργαζόμενοι της εταιρείας Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, επιστρέφουν στον τόπο της εργασίας τους. Όμως, θα συναντήσουν μόνο τα ερείπια της άλλοτε κραταιής βιομηχανίας, φέρνοντας στο μυαλό σκληρές και συνάμα ευαίσθητες αναμνήσεις. Μέσα από το πέρασμα του χρόνου και την συνειδητοποίηση τους, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη εκείνη την καταστροφική περίοδο για την βιομηχανία που έσπρωξε χιλιάδες κόσμο στην ανεργία.
Πηγές – Συνδέσεις
Γρηγόρης Τραγγανίδας, Κινηματογράφος «για τον κόσμο που θέλω να υπάρχει», Ριζοσπάστης 9 Μάη 2010
Ντέπυ Βρεττού, Μουσική σε 24 Καρέ, ΕΡΤ Πρώτο Πρόγραμμα Τετάρτη 1η Νοέμβρη 2017
Οδηγός Περάματος, Έφυγε ο σκηνοθέτης Σπύρος Τέσκος, perama-odigos.gr 31 Μαρτίου 2019
