Τα πολυεπίπεδα σκιρτήματα, οι εντάσεις και οι δυναμικές, ο συνδυασμός ετερόκλητων –ενίοτε– επιρροών, ο οποίος λειτουργεί ως παρακαταθήκη για νότες που περιμένουν να συγχρονιστούν, και η αλλοπρόσαλλη εναλλαγή διάθεσης που μένει σαν aftertaste στο τέλος μιας βραδιάς, μεταφράζοντας στιγμές σε soundtrack ζωής, κάνουν την ακρόαση της πρώτης ολοκληρωμένης δουλειάς των Duoyu, Atomic Clock, βιωματική υπόθεση. Περνούν από τα funk κοψίματα στην garage αλητεία, από την indie αισθητική στη low-tempo μελαγχολία, από τη μελωδία στο ξέσπασμα και από την ψυχεδέλεια στον ωμό ρεαλισμό συστήνοντάς μας, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, στην ψυχοσύνθεση της χαρμολύπης.
Οι ενορχηστρώσεις είναι σφιχτά δεμένες, με δουλεμένες αλλαγές που κρύβουν εκπλήξεις, σιωπές και παύσεις που τεντώνουν την προσοχή και ένα rhythm section να αποτελεί θεμέλιο για την εξέλιξη του κάθε κομματιού.
Ευχάριστη έκπληξη η φωνή, με την εκφορά του λόγου, την καλή αγγλική προφορά και την καθόλου επιτηδευμένη, στακάτη, αυστηρή μεταφορά των στίχων πάνω στις γραμμές των οργάνων, να υποστηρίζει τη δημιουργία ενός σκηνικού όπου κυριαρχεί ένα δίπολο, αυτό της αφήγησης και της κραυγής. Υποστηρικτικές και οι δεύτερες φωνές, που χρησιμοποιούνται με φειδώ και όχι καταχρηστικά σε βάρος των κομματιών.
Τα riffs της κιθάρας, βρόμικα ή καθαρά, κυριαρχούν. Οι μπασογραμμές λιτές και ευφάνταστες, απενοχοποιημένες από το άγχος της πολυπλοκότητας, γεμίζουν κάθε σημείο με groove και vibe. Τα drums, με μια μπότα που σε διαπερνά, υπόκωφο ταμπούρο και εύστοχες δυναμικές, ελίσσονται με δεξιοτεχνία στις απαιτήσεις των τραγουδιών κλείνοντας το μάτι σε κάθε αλλαγή. Μεγάλη συμβολή στη δημιουργία της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας του album, άλλοτε εσωστρεφούς άλλοτε εξωστρεφούς, κατέχει η τρομπέτα. Πειραγμένη με εφέ σαστίζει και συγκινεί. Με ήχο διαυγή συνεπαίρνει και εκτελεί γρήγορα και περίπλοκα περάσματα, που πλημυρίζουν από χορευτική διάθεση.
Οι στίχοι αφηγούνται περίεργες ιστορίες με απλό, λιτό τρόπο, με υφέρπουσα παράνοια να καραδοκεί και ψήγματα σουρεαλισμού, χωρίς όμως φιοριτούρες και τεχνάσματα για να εντυπωσιάσουν. Ωδή στη μύτη, πρόσκληση στη Βαρβάρα, κατσίκες σε αργή κίνηση στον τοίχο (!), παρότρυνση για παύση πυρός, το πλοίο της αγάπης και πολλές ακόμα στιγμές εισβάλλουν στα ηχοτόπια των Duoyu.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στο τραγούδι «Change Places». Το πιο ώριμο, μεστό κομμάτι του δίσκου. Ένα κομμάτι που είναι σαν να γράφτηκε για να δώσει κατεύθυνση στην μπάντα για τα επόμενα βήματά της, μετά από τους πειραματισμούς της με διάφορα είδη. Λειτουργεί σαν ένα καταφύγιο τραγωδίας, με όλα τα χαρακτηριστικά της σε πλήρη ανάπτυξη, καταλήγοντας σε μια επίπονη κάθαρση. Ο χωρισμός δύο κόσμων, η επιστροφή στη μονάδα και η νομοτέλεια της απώλειας οικοδομούνται σταδιακά μέσα από μία εξομολόγηση, η οποία με μια έντονη διαλεκτικότητα ανάμεσα στα όργανα καταφέρνει να φορτίσει συναισθηματικά και να φτάσει στη λύτρωση μέσα από ξεσπάσματα και φωνές, επιστρέφοντας στα τελευταία μέτρα του τραγουδιού στην ηρεμία και στην καταδίκη της αρχής, στην καταδίκη της επανάληψης.
Του Δημήτρη Γλυφού
Πηγή Διάστιχο
