Ο Κώστας Καβαρλίγκος έφυγε, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο
Ο Κώστας Καβαρλίγκος, άνθρωπος με πολύπλευρη προσφορά στην Ικαρία και την ομογένεια, έφυγε από τη ζωή. Δραστήριο μέλος της Πανικαριακής Αδελφότητας Αμερικής και πρωτεργάτης του γηροκομείου Ικαρίας, αφιέρωσε τη ζωή του στην ενίσχυση του νησιού και των συμπατριωτών του. Η κηδεία του τελέστηκε στον Ξυλοσύρτη, όπου συγγενείς και φίλοι τον αποχαιρέτησαν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Ένας βίος γεμάτος προσφορά
Έζησε σχεδόν έναν αιώνα. Πλήρης ημερών, γεμάτος πράξεις. Ένας άνθρωπος που δεν έμεινε θεατής, που πίστευε πως το χρέος προς τον τόπο είναι κάτι βαθύτερο. Ξεκίνησε από τον Μαγγανίτη, μα το Γυμνάσιο στον Άγιο Κήρυκο ήταν πάντα για εκείνον τα χρόνια της αθωότητας, της παρέας, των δεσμών που κράτησαν μια ολόκληρη ζωή.
Το νησί του ήταν πάντα μέσα του, ακόμα κι όταν, όπως πολλοί της γενιάς του, έφυγε για την Αμερική, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Σαράντα χρόνια εκεί. Δουλειά, οικογένεια, προσφορά. Ο Κώστας Καβαρλίγκος απέκτησε δύο γιους, τον Γιώργο και τον Νίκο και καμάρωνε για τα οκτώ εγγόνια και τα εφτά δισέγγονά του. Ήταν δραστήριο μέλος της Πανικαριακής Αδελφότητας Αμερικής, στον Σύλλογο του Σικάγο, που για δέκα χρόνια υπηρέτησε ως γραμματέας, κρατώντας γερά το νήμα που συνέδεε τους Ικαριώτες με το νησί.
Κάποια στιγμή, οι ρίζες τον κάλεσαν πίσω. Μαζί με τη σύζυγό του, την Τούλα, εγκαταστάθηκαν στον Ξυλοσύρτη. Ήταν η εποχή που το γηροκομείο του νησιού έπαιρνε μορφή. Ένιωσε πως έπρεπε να σταθεί δίπλα του. Όχι μόνο γιατί πίστευε στο έργο, αλλά γιατί ήξερε πως ο τόπος χρειάζεται ανθρώπους που δεν μένουν θεατές.
Αφοσιώθηκε. Πάλεψε. Από τους πρωτεργάτες, μαζί με τη σύζυγό του, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Έβαλε προσωπική εργασία, έδωσε χρόνο, με πείσμα και επιμονή. Οι προκλήσεις πολλές. Ο ίδιος, όμως, δεν υποχώρησε. Δεν το έκανε για την αναγνώριση, αλλά γιατί ήξερε πως υπήρχε ανάγκη. Για τους ανθρώπους του νησιού, για εκείνους που είχαν δουλέψει μια ζωή και στα στερνά τους χρειάζονταν μια αξιοπρεπή φροντίδα.
Το γηροκομείο δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα χωρίς εκείνον. Η παρουσία του ήταν κομμάτι αυτής της προσπάθειας, της ολοκλήρωσης ενός οράματος. Το γηροκομείο σήμερα, φέρει και τη δική του υπογραφή, όχι σε κάποια επιγραφή, αλλά στις πράξεις, στις στιγμές, στους ανθρώπους που βρίσκουν εκεί μια φροντίδα αντάξια των κόπων τους.
Το 2001 κατάφερε κάτι που έμοιαζε αδιανόητο. Εξασφάλισε μια δωρεά ενός εκατομμυρίου δολαρίων από τον Γιάννη Σουρουμάνη, αποκλειστικά για το γηροκομείο.
Παράλληλα, πρωτοστάτησε στη δημιουργία του συλλόγου όσων επέστρεφαν στη γενέτειρα, των παλιννοστούντων Ικαριωτών «Ο Κρίκος», κρατώντας ανοιχτή γέφυρα ανάμεσα στους ομογενείς και τον τόπο που πάντα κουβαλούν μέσα τους. Ο Κώστας Καβαρλίγκος ήταν από τους ανθρώπους που κατάλαβαν νωρίς την αξία αυτής της προσπάθειας. Για εκείνους που έζησαν μακριά, αλλά ποτέ δεν έφυγαν πραγματικά. Για όσους γύρισαν και ήθελαν να προσφέρουν. Με τη δράση του, εκπροσωπούσε στις κατά τόπους επαφές το Ίδρυμα της Πανικαριακής Αδελφότητας Αμερικής, λειτουργώντας ως σύμβουλός του, εκπρόσωπος και συνομιλητής εκεί που χρειαζόταν.
Ένας καλός χωριανός, ένας άνθρωπος που θα τον θυμούνται για το χιούμορ του, για τα αστεία του, για την καλοσύνη του.
Το τελευταίο αντίο δόθηκε το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, στον Ξυλοσύρτη, στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, όλοι εκεί. Για να τιμήσουν τον Κώστα Καβαρλίγκο, για να αναγνωρίσουν τη διαδρομή του.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι αφήνουν το σημάδι τους. Όχι με λόγια, αλλά με έργα και η δική του προσφορά μένει. Προσφορά, ενός ανθρωπου που δεν έμεινε θεατής, αλλά πάλεψε με κάθε πρόσφορο τρόπο για τον τόπο του.
