Το ελculture ταξιδεύει με το Marabou project στην Ικαρία τη Μεγάλη Εβδομάδα
Θα ταξιδέψουμε μαζί του τη Μεγάλη Εβδομάδα και θα γνωρίσουμε ξεχωριστούς ανθρώπους με μοναδικές ιστορίες. Κάθε μέρα και μία προσωπικότητα μέσα από τον φακό του Κωνσταντίνου Σοφικίτη.
Ακολουθήστε μας στο ταξίδι της Ικαρίας μέσα από το facebook του ελc ενώ μη χάσετε στο instagram, το αποκλειστικό insta-take over από το Marabou project τις κατανυκτικές μέρες της Μεγάλης Παρασκευής έως την Κυριακή του Πάσχα με live σύνδεση από το νησί και συζητήσεις με τους δημιουργούς του «Ιστοριογραφήματος του Αιγαίου».
Μείνετε συντονισμένοι μαζί μας σ’ ένα φωτογραφικό και κινηματογραφικό ταξίδι αφηγήσεων, και προφορικής λαογραφίας.
ΣΩΣΑ ΜΠΕΡΝΗ – ΠΛΑΚΙΔΑ
Έχει ζήσει φριχτά πράγματα, μπροστά στα παιδικά της μάτια εκτυλίχθηκαν τα πιο απάνθρωπα και βίαια σκηνικά του 20ού αιώνα. Μέσα της γεννήθηκαν εφιάλτες που την αρρώσταιναv και δεν την άφηναν να ζήσει.
Γερμανική κατοχή, ομαδικές εκτελέσεις, βιασμοί, εμφύλιος, κομμένα κεφάλια, διαπομπεύσεις, αποικιοκρατία στο βελγικό Κονγκό, απαγχονισμοί αθώων ανθρώπων, πεινά, εκμετάλλευση.
Στην παιδική της ψυχή αυτά τα γεγονότα πήραν τερατώδεις διαστάσεις και την τραυμάτισαν βαθιά.
Από την Ικαρία, στη Μικρά Ασία, μετά στην Αραβία και από εκεί στο Βελγικό Κονγκό για να καταλήξει μετανάστρια στην Γερμανία.
Στα 33 της σχεδόν τυφλώθηκε, έβλεπε πράγματα θολά μέσα σε ένα σκοτάδι γεμάτο αίματα.
Πήγε σε οφθαλμιάτρους σε νευρολόγους, έκανε όλες τις εξετάσεις, όμως δεν έβρισκαν καμία εξήγηση. Δεν ήταν οργανική πάθηση, ήταν ψυχική νόσος, με την πολύχρονη βοήθεια ψυχιάτρου και μέσα από μια επίπονη “εγχείρηση ψυχής” και ανάλυση βάθους ήρθε η κάθαρση, απελευθερώθηκε ήταν εκείνη η μαγεμένη ώρα που το σκοτάδι μέσα της έγινε φως.
Αξίζει να ζεις σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο και πολύ μάλιστα αλλά πρέπει να αγωνίζεσαι, να παίρνεις το σκοτάδι και να το μεταμορφώνεις σε φως. Να μάθεις όχι να ξεχνάς αλλά να συγχωρείς και να αγαπάς.
Σε όλη αυτή την επίπονη διαδρομή είχε δίπλα της το βιολί και το γράψιμο που της έδιναν το κουράγιο και την δύναμη να αντέξει. Το τελευταίο της βιβλίο το ονόμασε Ανατολή, όχι από την γεωγραφική κατεύθυνση, αλλά από τον ήλιο που ατέρμονα ανατέλλει και γεννάει φως μέσα από το σκοτάδι, όπως εκείνη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΣΕΤΗΣ
Μια υπερβατική μορφή που καταφέρνει να αποκαλύψει μια διαφορετική προσέγγιση αναζητώντας τον ψυχικό πλούτο μακρυά από τα υλικά αγαθά.
Ένας γνήσια ασκητικός θεματοφύλακας και ραψωδός της γνώσης και της ιστορίας του ελληνικού πνεύματος. Πονάει την άγρια ομορφιά της φύσης και την σέβεται γιατί μόνο έτσι μπορεί να ισσοροπήσει και να νιώσει σε υπαρξιακή αρμονία.
Πιστεύει ότι όταν το θέλει ο άνθρωπος γίνεται ενέργεια που δημιουργεί και επικοινωνεί δονητικά κύματα αγάπης και αλληλοπροστασίας.
Ζει σε μια αγροικία από χώμα, ξύλο, πέτρα και φως τίποτε άλλο. Με τα διαβάσματα του και το βιολί του χωρίς ρεύμα, γιατί η αταραξία της ψυχής ξεκινάει από τα μάτια και όταν τα μάτια είναι σε ένταση ούτε το σώμα ούτε η ψυχή μπορούν να γαληνέψουν.
ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ
Για τον Αποστόλη ο χορός είναι ιεροτελεστία. Ξέφρενα βήματα μιας ελεύθερης ψυχής που συνδέουν αρμονικά το τώρα με το πριν και τα μελλούμενα.
Όλα αυτά τα χρόνια, ακάματος και χαρούμενος «ήρωας» στα γεμάτα χορούς πανηγύρια της Ικαρίας, κράτησε ζωντανό τον ρυθμό του Ικαριώτικου, παρέα πάντα με τους συντοπίτες του και μια καράφα «θεϊκό» κρασί.
Σαν ναυτικός έχει κάνει κάμποσες φορές τον γύρο του κόσμου, μα πουθενά δεν βρήκε ένα μέρος με εκείνες τις τέλειες ισορροπίες που του προσφέρει το χωριό του.
Κάθε μέρα, εκεί στο Καρκινάγρι, από το ίδιο σημείο ο Αποστολής απολαμβάνει το γέρμα του ήλιου και αρκεί μια προτροπή για να ανοίξει την καρδιά του και να μοιραστεί τις ιστορίες μιας ζωής αληθινής και αυθόρμητης, όπως το χαμόγελό του.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΒΑΤΟΥΓΙΟΣ
Παρ’ όλο που έκανε 4,5 χρόνια στα βαπόρια και έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη και στην Ιταλία, δεν ήξερε και δεν έμαθε ποτέ να ζει στην πόλη μακρυά από την φύση.
«Εξωπραγματική κατάσταση, φώτα ψεύτικα, σίδερο, τσιμέντο, πλαστικά, όλα καμένα πράγματα ό,τι αγγίζεις στα σπίτια τα σύγχρονα».
Τίποτα δεν μπόρεσε να τον περιορίσει και να τον κρατήσει φυλακισμένο.
Ζει ανάμεσα στα αστέρια το νερό και το χώμα στο πετρόκτιστο σπίτι του προπάππου σε ένα χωριό της Ικαρίας, γεμάτο καλοσύνη χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες, χωρίς τίποτα που να τον περιορίζει.
Κουμαριές, ελιές, φρύγανα, βελανιδιές, βράχια άγρια και το χώμα πράσινο από την βροχή, όλα σε αρμονία και ο Τάμης γαλήνιο κομμάτι αυτής της αρμονίας και ακούραστο σύμβολο της αγνότητας και της σοφίας.
Ενας πιστός εργάτης της ψυχής που δεν προσδοκά τίποτα γιατί είναι ελευθερος, εύχεται όμως καλή ανάσταση και ο άνθρωπος να μην περιμένει την άνοιξη και το Πάσχα, αλλά να ανασταίνεται κάθε μέρα ηθικά, ψυχικά, σωματικά.
Λίγα λόγια για το “Marabou project”
Το Marabou project είναι ένα ιστοριογράφημα που αφορά τις προσωπικότητες του Αιγαίου. Οι φιγούρες του Αιγαίου είναι η ψυχή του. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν συνδέονται απλώς με ένα παρατσούκλι, ένα σπάνιο ταλέντο και ένα χαρακτηριστικό βλέμμα, αλλά με μοναδικές ιστορίες που συνθέτουν την ταυτότητα του Αιγαίου μας.
Ετερόκλητοι άνθρωποι με κοινό χαρακτηριστικό την αγάπη για τον τόπο τους, το πάθος για τη διαφύλαξή της ιστορίας του και την αστείρευτη επιθυμία για ζωή. Μέσα από αυτό το project και τον φακό του, ο Κωνσταντίνος Σοφικίτης γνωρίζει τους ανθρώπους με τα σκαμμένα από την αλμύρα πρόσωπα και το καθάριο βλέμμα και γίνεται μέρος των συναρπαστικών ιστοριών που διηγούνται μέσα στα καφενεία – χώροι που τείνουν να εκλείψουν εξαφανίζοντας, δυστυχώς, τα όσα διαδραματίζονται εντός τους.
Η βασική ιδέα πίσω από αυτό το εγχείρημα είναι η σύγχρονη αλλά και κλασική καταγραφή της ζωής των ανθρώπων του Αιγαίου. Το «πλέξιμο» των λέξεων και η αποτύπωση των εικόνων στο χαρτί με τη μορφή ενός coffee table book βοηθώντας στη διαφύλαξη αυτών των προσωπικοτήτων και των όσων πρεσβεύουν για πάντα, ενώ η βιντεοσκόπηση τόσο θεματικά σε μορφή επεισοδίων όσο και συγκεντρωτικά σε μορφή ντοκιμαντέρ θα δώσει τη δυνατότητα αναπαραγωγής του υλικού σε τηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα αντίστοιχα. Για τον λόγο αυτό δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη φωτογραφική απεικόνιση και την οπτικοακουστική καταγραφή της εκάστοτε προσωπικότητας μέσω ενός περιβαλλοντολογικού πορτρέτου. Ένα είδος αφηγηματικής φωτογραφίας που καταφέρνει με τρόπο αριστοτεχνικό να προσδιορίσει την εκάστοτε προσωπικότητα, αποκαλύπτοντας παράλληλα πληροφορίες σχετικές με το παρελθόν της, τις αναμνήσεις της αλλά και την ιστορία του ίδιου του νησιού.
Ευχαριστίες από το Marabou Project στους: Μαρίνα Νικολετόπουλος, Δημήτρης Σοφικίτης, Τρύφωνας Κλης, Κατερίνα Παπαποστόλου, Ιζαμπέλλα Χριστοδούλου, Αργύρης Βαλασιάδης, Βασίλης Γκούτης, Νικόλ Ανδριωτάκη, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Πέτρος Σοφικίτης, Θέμιδα Σακελλαρίου, Ερμής Γεραγίδης, Ισμήνη Μαυροειδή, Ηλιάνα Αλεξάνδρου
Η σημαντικότερη ίσως ιδιαίτερη ευχαριστία πάει στον συγγραφέα Ιωάννη Γ. Τσατσαρη που με τη γνώση, τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές του έχει προσδιορίσει την προσέγγιση και τις αξίες του Marabou project.
