Λίγα λόγια από καρδιάς στο τελευταίο αντίο
Αεροπόρος θα γενώ
στη γη να μην αγγίζω
να ‘μαι ψηλά στον ουρανό
τα σύννεφα να σκίζω
Ψυχή και σώμα δυνατός
σαν πιάνω το τιμόνι
να γίνομαι πότε αετός
και πότε χελιδόνι
Και αν η μοίρα το καλεί
μια μέρα να πεθάνω
θέλω του χάρου το φιλί
μες το αεροπλάνο.
Αγαπημένε φίλε, συμμαθητή, συγχωριανέ, Θεολόγε,
Από την ώρα που έφτασε το κακό μαντάτο οι στίχοι του αγαπημένου σου ποιήματος, τότε που ήμασταν παιδιά, έρχονται και ξανάρχονται στα χείλη.
Όταν σε ακούγαμε να το απαγγέλεις, με τη δυνατή παιδική φωνή σου, λες κι ήταν η ώρα που ως αληθινός αεροπόρος έσχιζες τα σύννεφα.
Σήμερα, αυτή η θύμηση φέρνει μαζί της μια μικρή δόση παρηγοριάς. Έγινες αεροπόρος, έγινες αετός και πετάς πια εκεί ψηλά.
Αργότερα, σε μεγαλύτερη πια ηλικία, καθήλωνες όλη την παρέα όταν ερχόταν η ώρα να πιάσεις το αγαπημένο σου μπουζούκι. Την άλλη σου μεγάλη αγάπη. Μας έβρισκε πάντα το πρωί, εσύ να παίζεις κι εμείς να σιγοτραγουδάμε.
Αγαπημένε φίλε,
Θυμάμαι κάθε φορά που ανταμώναμε με τι λαχτάρα ρωτούσες να μάθεις τα νέα φίλων, συμμαθητών, συγγενών και συγχωριανών.
Με την ίδια λαχτάρα κι όλοι εμείς τους τελευταίους μήνες ρωτούσαμε για σένα αναμένοντας να ακούσουμε ένα καλό νέο.
Προσευχόμασταν να γυρίσεις και πάλι γερός και δυνατός ανάμεσά μας. Να πιάσεις το μπουζούκι και να μας βρει και πάλι το πρωί.
Μα όπως είπε κάποιος κάποτε οι καλοί φεύγουν νωρίς.
Αγαπημένε συμμαθητή,
Τις μέρες αυτές που έρχονται όλα στο μυαλό, θυμήθηκα κι εκείνη την ολιγοήμερη καλοκαιρινή εκδρομή μας στον Μαγγανίτη. Αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν είχαμε ακόμα κοντά μας τον φίλο μας Μιχάλη. Άλλη μεγάλη απώλεια της παρέας. Ένα βράδυ, αποκαμωμένοι όλοι μας από την πολύωρη παραμονή στη θάλασσα, κάτω από τον καυτό ήλιο, είχαμε αράξει σε μια ταράτσα, πάνω από τον μόλο, απολαμβάνοντας το ολόγιομο φεγγάρι. Κάποια στιγμή πρόσεξα ότι είχες αποκοιμηθεί φορώντας τα γυαλιά σου.
Ο Μιχάλης είπε να σε αφήσουμε να κοιμηθείς κι ότι θα έμενε εκείνος μαζί σου. Το πρωί όταν επιστρέψαμε φέρνοντας καφέ και μπισκότα, κοιμόσουν ακόμα φορώντας τα γυαλιά σου και δίπλα σου ο Μιχάλης. Αργότερα σε ρώτησα πώς μπορείς και κοιμάσαι με τα γυαλιά και μου απάντησες ότι έτσι βλέπεις καλύτερα τα αστέρια. Το θυμάσαι;
Τώρα δεν χρειάζεσαι γυαλιά για να βλέπεις καλύτερα τα αστέρια, γιατί είσαι ανάμεσά τους, είσαι ένα από αυτά, όπως ήσουν πάντα στα μάτια μας.
Αγαπημένε συγχωριανέ,
Θα μείνεις για πάντα στις καρδιές μας.
Η αγάπη σου για το χωριό μας, για τη θάλασσα, για τη μουσική, για την οικογένειά σου, για τους φίλους και τους συγγενείς σου, η απλότητά σου, ο τρόπος που έβλεπες τα πράγματα κι αντιμετώπιζες τη ζωή, ο καλός σου λόγος για όλους θα συνοδεύουν την κάθε μας σκέψη για σένα.
Αγαπημένε Θεολόγε,
Έφυγες κι ορφάνεψαν τα αδέλφια σου, ορφάνεψε η παρέα. Έφυγες για το μεγάλο αντάμωμα με αγαπημένες ψυχές. Κι όπως εδώ, έτσι κι εκεί, αγαπημένος ανάμεσα σε αγαπημένους.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε Θεολόγε!
Η φίλη, συμμαθήτρια και συγχωριανή σου Γεωργία Νιαπά
Ο Θεολόγος Παπαδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ξυλοσύρτη. Όταν αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο Αγίου Κηρύκου έφυγε από το νησί και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα όπου και εργαζόταν.
Την Τρίτη 7 Μαΐου, παραμονή της ονομαστικής του εορτής, έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 59 ετών.
Η Εξόδιος Ακολουθία του Θεολόγου έγινε την Τετάρτη 15 Μαΐου στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στον Ξυλοσύρτη, ενώ στη συνέχεια συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και συγχωριανοί τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του!
