Συντάχθηκε και εκφωνήθηκε από την Ηλιάνα Κουρελή, φοιτήτρια του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών Φιλοσοφική τμήμα ιστορικό – αρχαιολογικό
Σεβασμιότατε , Σεβαστοί Πατέρες , Κύριε εκπρόσωπε της Ελληνικής Κυβέρνησης, κύριε Δήμαρχε, κύριοι εκπρόσωποι της Περιφέρειας, κύριε Δήμαρχε Φούρνων κύριε Διοικητά του Στρατού, κύριοι Προϊστάμενοι των Σωμάτων ασφαλείας, συμπατριώτες μας όπου γης, κυρίες και κύριοι.
Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιάν απ΄ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην , λέγει ο θρυλικός Γέρος του Μοριά. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεων των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήταν έθνος με άλλο έθνος , ητο με ένα λαόν, όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωριστεί ως τοιούτος, ούτε να ορκιστεί, παρά μόνο ότι έκαμνε η βία.
Και συνεχίζει:
Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον Ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ΄ ως σκλάβους.
Τέτοια , γέρο Θοδωρή ήταν και η δική μας επανάσταση. Και πως να ήταν άλλη , αφού κι εμείς οι Καριώτες ήμασταν ζυμωμένοι με το λιγοστό ίδιο χώμα όπως και οι άλλοι Έλληνες, τραχειασμένοι απ΄τις ίδιες σκληρές και κοφτερές πέτρες, ξεδιψασμένοι στα ίδια ξερορέματα, της παράδοσης ομόγλωσσοι, ομόθρησκοι και ομότροποι. Εραστές της ελευθερίας, σκληροτράχηλοι, ορεσίβιοι, ναύτες που οργώναμε το Αιγαίο, τον Πόντο και τη Μεσόγειο , πολύ-πολύ πριν θυμηθούν κάποιο την προπέτεια της γαλάζιας πατρίδας. Τον ίδιο ήλιο με τον δικό σας, γερο-Θοδωρή, βλέπαν τα παιδιά μας μόλις γεννιόταν, το ίδιο φεγγάρι τραγουδούσαμε, στα ίδια άστρα αναζητούσαμε τους νεκρούς, τους μάρτυρες, τους αγίους μας. Μα δεν ευτυχήσαμε όπως εσείς. Χρειάστηκε να περιμένουμε άλλα 80 ετη. Τα
παχιά μελάνια των τρανών γραφίδων , ξεθωριάζουν πολύ εύκολα. Και περιμέναμε. Με υπομονή, χαρακτηριστικό μας. Όπλο του σίγουρου και αποφασισμένου. Και προκόβαμε στη θάλασσα, στη γη, στην ξενιτιά, στα γράμματα. Εφόδια και υποδομή του μαχητή.
Ώσπου ήρθε το 1912. Το ευλογημένο 1912. Άξια ηγεσία, έτοιμη ν΄ αρπάξει τις ευκαιρίες, ψυχωμένος λαός, νιάτα όλο φωτιά, νανουρισμένα με το ΄΄Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα΄ ναι΄΄. Μ΄ αυτές τις προϋποθέσεις, μ΄ αυτήν την ποιότητα ανθρώπων, με ανάλογη ηγεσία ήρθε και η σειρά της Νικαριάς. Κι αυτοί που ηθέλασι να κάμουσιν Ελλάδα ηκάμασίν την.
Δεν θα σας κουράσω με την παράθεση των γεγονότων. Ούτε με τους ρόλους των πρωταγωνιστών. Να είστε βέβαιοι αγαπητοί μας επισκέπτες, κι εσείς αγαπητοί μας συμπατριώτες όπου γης ότι : η Νικαριά το 1912 υπήρξε το κλειδί το Αιγαίου. Του Ελληνικού Αιγαίου , της καρδιάς της Ελλάδας και του Ελληνικού Πολιτισμού. Το TURKAEGEAN κύριοι, μας πληγώνει και μας ντροπιάζει.
Αγαπητοί μου
Εκείνη η τρανή γενιά , έκανε το χρέος της και με το παραπάνω. Μόνοιασε και έκανε θαύματα. Τώρα είναι το δικό μας χρέος. Μονοιασμένοι να κρατήσουμε αυτά που έχουμε.
Το Αιγαίο σήμερα, αγαπητοί μου, έχει προβλήματα. Και η Ικαρία. Πολλά και ποικίλα.
Κοινωνικά, οικονομικά, υποδομών, στοιχειωδών αναγκών κ.α
Μα το μεγαλύτερό του πρόβλημα , κι ακόμη μεγαλύτερο στην Ικαριά, είναι το δημογραφικό. Κύριοι της κυβέρνησης, κάντε κάτι. Χωρίς Έλληνες, δεν υπάρχει Ελλάδα. Τώρα που ο λύκος αρχίζει πάλι και μας φοβερίζει ότι θα ΄ρθει άξαφνα ένα βράδυ, αλλά καλού κακού να ΄μαστε και ξαρμάτωτοι; Γιατί άραγε; Για να έχουμε την τύχη της Κύπρου; Τώρα πρέπει το Αιγαίο ν΄ αναπτυχθεί και να ισχυροποιηθεί πάλι, να γεμίσουν Έλληνες τα νησιά. Ούλοι εμείς ενωμένοι, μονοιασμένοι να διατρανώσουμε: Ήμασταν εδώ, είμαστε εδώ και θα παραμείνουμε εδώ. Ες αεί.
Τώρα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ τα συνθήματα εκείνης της γενιάς των Ικαρίων:
Θαρσείν χρη. Οι βραδύνοντες ου στεφανούνται.
Ζήτω η 17 Ιουλίου 1912
Ζήτω η Ικαρία
Ζήτω το Αιγαίο
Ζήτω η Ελλάδα
Ζήτω το έθνος των Ελλήνων.
Χρόνια Πολλά και πάντα λεύτεροι.
