Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του Βασίλη Πετράκη εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Μ-Λ ΚΚΕ
Ο αποχαιρετισμός της Κεντρικής Επιτροπής του Μ-Λ ΚΚΕ στο σύντροφο Στέλιο Σταυρινάδη στην Ικαρία
Η Κεντρική Επιτροπή του Μ-Λ ΚΚΕ, η Κομματική Οργάνωση Ικαρίας, ολόκληρο το κόμμα του Στέλιου Σταυρινάδη αποχαιρετά σήμερα έναν αγαπημένο σύντροφο.
Ένα σύντροφο σπάνιο, ένα μαχητή του κομμουνιστικού κινήματος, έναν αγωνιστή δάσκαλο, έναν ξεχωριστό φίλο, τον Στέλιο, με τον οποίο σε μια κοινή οργανωμένη ζωή, στους ίδιους δρόμους μετρήσαμε τα βήματά μας για 45 και πλέον χρόνια.
Ο Στέλιος Σταυρινάδης γεννήθηκε στην Ακαμάτρα Ικαρίας στις 24 Σεπτέμβρη του 1951. Θα μεγαλώσει σε τούτη εδώ την πλατεία μέχρι το 1963, όταν οι δυσκολίες και η φτώχεια θα οδηγήσουν τους γονείς του, το Γιάννη και την Ειρήνη, στο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αθήνα. Από το 1963 θα εγκατασταθούν στην Ηλιούπολη. Εκεί θα γραφτεί στο Γυμνάσιο όπου και θα διακριθεί για την κλίση και την αγάπη του στα μαθηματικά. Το 1969 θα περάσει στο πανεπιστήμιο, θα σπουδάσει στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας και θα αποφοιτήσει από το Μαθηματικό της Αθήνας.
Το προοδευτικό και αριστερό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε σύντομα θα τον φέρει σε επαφή με το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα. Αρχικά θα ενταχθεί στην ΠΠΣΠ ως ιδρυτικό μέλος τής παράταξης στο Μαθηματικό και από το 1976 στο Μ-Λ ΚΚΕ.
Ο σύντροφος Στέλιος υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή ολόψυχα το δημόσιο σχολείο και αγωνίστηκε κάθε στιγμή για την υπεράσπισή του. Από το διορισμό του στη Σύρο το 1981 μέχρι τη συνταξιοδότησή του, αλλά και μετά από αυτήν, για τους μαθητές του θα είναι πάντα ο Δάσκαλος.
Ο Δάσκαλος που με το μεγαλείο της ευγένειάς του, άλλοτε με διακριτικό χιούμορ και άλλοτε με μια γεμάτη σεβασμό αυστηρότητα, θα αναζητά διαρκώς τα δύσκολα μονοπάτια μετάδοσης της γνώσης.
Ο Δάσκαλος που απέναντι σε κάθε λάθος θα σταθεί με κατανόηση και υπομονή, που απέναντι σε κάθε δισταγμό θα εμπνεύσει την πίστη και την προσπάθεια, που με αγάπη θα βρεθεί κάθε στιγμή δίπλα στους μαθητές του και τις αγωνίες τους.
Πάνω από όλα, ο Δάσκαλος ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ που θα μιλήσει στους μαθητές του για την αλήθεια και το δίκιο, για τις αξίες, τα μεγάλα ιδανικά και την ανάγκη του αγώνα για αυτά.
Ο Δάσκαλος που με ανιδιοτέλεια θα προσφέρει κάθε βοήθεια, ακόμα και στα χρόνια της συνταξιοδότησής του, σε όποιον την είχε ανάγκη. Όχι τυχαία, ο τίτλος του δασκάλου θα του αποδοθεί στους κύκλους και στις συλλογικότητες, όπως αυτή της Πυξίδας, στις οποίες βρέθηκε και τα τελευταία χρόνια στην Ικαρία.
Όλα αυτά τα χρόνια που βρέθηκε στο δημόσιο σχολείο, από τις τάξεις των Αντιτετραδίων, του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των Παρεμβάσεων, θα δώσει ένα σταθερό παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Και το παρών του σύντροφου Στέλιου, όσο διαπνεόταν από τη σεμνότητα και την ηρεμία που τον χαρακτήριζε, τόσο ξεχώριζε για την σταθερότητα, την πίστη και την καθάρια γλώσσα, με την οποία έδινε τις μάχες στο μαζικό κίνημα. Ήταν το παρών ενός αταλάντευτου αγωνιστή κομμουνιστή που, με την παρουσία και τη στάση της ζωής του, αποτελούσε κάθε στιγμή έναν ήρεμο αλλά φωτεινό φάρο όπου και αν βρέθηκε.
Ως ιδρυτικό μέλος των Αντιτετραδίων, της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου θα συμβάλει με κάθε τρόπο στην ανάπτυξη των αγώνων όπως αυτούς ενάντια στην αξιολόγηση, θα πρωτοστατήσει σε όλες τις μεγάλες απεργίες για τα κρίσιμα παιδαγωγικά και εργασιακά αιτήματα του κλάδου, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος.
Ενταγμένος σε όλη του τη ζωή στο μ-λ κίνημα, ανήκει σε αυτούς που πήραν τη σκυτάλη από τη γενιά του ΕΑΜ, του ΔΣΕ και αργότερα της Αναγέννησης και της ΟΜΛΕ. Από τους κόλπους του Μ-Λ ΚΚΕ θα δώσει τη μεγάλη μάχη ενάντια στο ρεβιζιονισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση, θα αντιπαλέψει τον αναθεωρητισμό και θα κατανοήσει όσο λίγοι την ανάγκη της ανασυγκρότησης του Κομμουνιστικού Κινήματος. Θα τιμήσει κάθε στιγμή τον τίτλο του μέλους του Μ-Λ ΚΚΕ με τη συμμετοχή του σε κάθε εργατική απεργία, σε κάθε αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση, σε όλους τους αγώνες του λαού μας, για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του θα ζήσει με τη σύντροφό του Μπέσυ στη γενέτειρά του την Ικαρία. Θα ενταχθεί στην τοπική κομματική οργάνωση και, με τη σκέψη του και το λόγο του πάντα προσανατολισμένο στους αγώνες αλλά και στην οργανωτική ανάπτυξη του Μ-Λ ΚΚΕ, θα συμβάλει με πολύ θετικό τρόπο στο τοπικό κίνημα του νησιού. Ως μέλος της συντακτικής ομάδας της εφημερίδας “Πυξίδα”, με λόγο ήρεμο, σαφή και μεστό, θα βοηθήσει σε κάθε συζήτηση, σε κάθε μάχη, σε όλους τους τοπικούς αγώνες. Τα κείμενά του θα φωτίσουν πτυχές και θέσεις τόσο για ζητήματα του τόπου μας όσο και για ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά θέματα.
Η ενασχόλησή του με τα κοινά και η αγάπη του για τον τόπο θα τον ωθήσουν να αναλάβει ενεργό ρόλο και στον τοπικό Σύλλογο του χωριού του, στον οποίο υπήρξε τα τελευταία χρόνια πρόεδρος αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη. Γιατί εκτός από τα σπουδαία έργα με τα οποία καταπιάστηκε ο σύλλογος της Ακαμάτρας, κάτω από την προτροπή και την επιμονή του Στέλιου, ανέλαβε πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη ουσιαστικών πολιτιστικών δράσεων και εκδηλώσεων σε μια εποχή που -κατά κοινή ομολογία- οι τοπικοί σύλλογοι έχουν απεμπολήσει αυτόν τους το χαρακτήρα. Γνωστός για την αγάπη και το πάθος του για τη μουσική, σχεδίαζε συναυλίες, παραστάσεις, εκδηλώσεις για τα παιδιά του χωριού, σκεφτόταν εκθέσεις, καταπιάστηκε με την ανάδειξη ιστορικών και πολιτιστικών στοιχείων του τόπου.
Αυτός ήταν ο σύντροφος που αποχαιρετάμε σήμερα. Ο σύντροφος Στέλιος απέδειξε κάθε στιγμή και όπου και αν βρέθηκε ότι ο δρόμος για να βαδίσει κάποιος στη ζωή είναι αυτός που περνάει μέσα από την συλλογική στάση, από την οργάνωση και την πάλη.
Είναι αυτός ο δρόμος που με μοναδικά λόγια περιέγραψε ο Δημήτρης Γληνός:
«O μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν ANΘPΩΠOΣ (είπε) είναι να ζήσει και να πεθάνει παλεύοντας για ένα ιδανικό».
Και για αυτό το ιδανικό, για να ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος πάλευε μέχρι τέλους με μοναδική αφοσίωση ο σύντροφος Στέλιος. Ακόμα και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, όταν αντίκριζε το θάνατο, η πειθαρχία και η προσήλωση του σύντροφου Στέλιου, παρά την κατάσταση της υγείας του, θα του δώσουν τη δύναμη να συντάξει και να μας αφήσει ένα σημαντικό ιστορικό κομματικό ντοκουμέντο.
Για όλα αυτά ο σύντροφος Στέλιος θα λείψει από το Μ-Λ ΚΚΕ, από την ΕΡΓΑΣ από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο. Θα αφήσει ένα τεράστιο κενό στην Κομματική Οργάνωση Ικαρίας, και σε κάθε συλλογικότητα και σύλλογο στον οποίο βρέθηκε στο νησί. Θα λείψει ο μετρημένος και σίγουρος λόγος του από τις συζητήσεις καθώς και η αφοσίωση και η πίστη του από τους αγώνες.
Για όλα αυτά όμως, η στάση ζωής και η διαδρομή του σύντροφου Στέλιου γίνεται παράδειγμα και δεν μπορεί παρά να αποτελεί πηγή αισιοδοξίας και έμπνευσης. Έτσι την ήθελε, έτσι την ξόδεψε και έτσι κατάφερε να μετρηθεί στο τέλος η ζωή του ο σύντροφός μας.
Για όλα αυτά, θα είναι πάντα παρών στη μνήμη και την καρδιά μας κάθε φορά που θα υψώνουμε το μπόι μας απέναντι στο άδικο.
Αναμετριόμαστε σήμερα με μια μεγάλη απώλεια. Με την απώλεια του συντρόφου, του δάσκαλου, του κομμουνιστή Στέλιου. Κρατάμε στη μνήμη μας το ήθος, τη σεμνότητα, τη συγκροτημένη σκέψη και την σταθερότητά του. Δίνουμε την υπόσχεση να συνεχίσουμε αταλάντευτα το δρόμο που μαζί εδώ και δεκαετίες περπατήσαμε.
Αποχαιρετάμε σήμερα στο μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε, στην πλατεία που αγάπησε όσο καμιά άλλη τον σύντροφό μας Στέλιο… το σύντροφο με το πιο γλυκό χαμόγελο.
Το Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στη γυναίκα του Μπέσυ, στους γιους του Γιάννη και Ορέστη, στην αδερφή του Θοδώρα και όλους τους συγγενείς, τους συγχωριανούς και τους φίλους του.
