Διαδικτυακή προβολή και συζήτηση του ντοκιμαντέρ “Οι Κατίνες μου” την Πέμπτη 22/4 στις 7 μ.μ. που διοργανώνουν η ΑΣΠΙ και η Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας
Την Πέμπτη 22 Απριλίου και ώρα 7:00 μ.μ. η Αυτόνομη Συσπείρωση Πολιτών Ικαρίας και η Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας διοργανώνουν διαδικτυακή προβολή του ντοκιμαντέρ “Οι Κατίνες μου” της Βίλμας Μενίκη. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτρια και τις Τζίνα Παράσχου, Αγάπη Κωφίδου και Μαρία Καυκά σχετικά με τη δράση της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης. Ακολουθήστε το σύνδεσμο του event στο Facebook https://fb.me/e/P4uQC5Zi για να δείτε λεπτομέρειες για να το παρακολουθήσετε. Για την παρακολούθηση δε απαιτείται εισιτήριο ή εγγραφή.
Για το ντοκιμαντέρ ΟΙ ΚΑΤΙΝΕΣ ΜΟΥ
Το ντοκιμαντέρ αφορά την ιστορία της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, που έδρασε στην πόλη από το 1985-1995. Κάποιες από εμάς συναντηθήκαμε 16 χρόνια μετά από τη τελευταία μας συνάντηση και ακολούθησαν άλλες δύο συναντήσεις.
Το 2011, μετά από δικές μου προσωπικές απώλειες και σκοτεινά περάσματα, ένιωσα πολύ έντονη την ανάγκη να βρεθούμε οι γυναίκες που συμμετείχαμε στην Αυτόνομη Ομάδα Γυναικών (1985-1995), οι Κατίνες, μεσήλικες σχεδόν. Ορίστηκε η συνάντηση στην Θεσσαλονίκη, σε ένα ουζερί μίας πολύ καλής φίλης της ομάδας, στη Σάσσου. Συναντηθήκαμε με πολύ χαρά και μεγάλη αγωνία. Αγκαλιές, συγκίνηση, απορία, αμηχανία, τρακ, τρυφερότητα και νοσταλγία. Αυτό ήταν το έναυσμα για να δημιουργηθεί το ντοκιμαντέρ.
Συμμετέχουμε γυναίκες, μέλη και φίλες της ομάδας , οι οποίες συνεργαστήκαμε με διάφορους τρόπους. Ξετυλίγουμε το κουβάρι της ιστορίας της ομάδας, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις, φωτογραφίες και άρθρα της εποχής.
Αλλάξαμε εμείς οι ίδιες; Μας άλλαξε κάτι, σιωπήσαμε, πως πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια εκτός ομάδας; Υπάρχουν σημάδια, ίχνη στην ζωή μας από την συμμετοχή μας στο αυτόνομο γυναικείο κίνημα; Ας πορευτούμε μαζί σε αυτό το ντοκιμαντέρ, να απολαύσουμε την διαδρομή της …Κατίνας!!
Προς αποφυγήν της ΛΗΘΗΣ………………..και τέρψιν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Οι κυριότερες δράσεις της ομάδας μας ήταν :
- Η δημιουργία της SOS γραμμής για κακοποιημένες και βιασμένες γυναίκες που λειτουργούσε καθημερινά 5-8μ.μ. (1991-1995).
- Η έκδοση του φεμινιστικού περιοδικού Κατίνα με 7 τεύχη
- Η πραγματοποίηση του 1ου φεστιβάλ Γυναικών, όπου επιτρεπόταν η είσοδος μόνο σε γυναίκες με καλεσμένη την Ολλανδή συγγραφέα Άνια Μέυλεμπελτ και την συνθέτρια Νένα Βενετσάνου (1987).
- Ομάδα αυτογνωσίας και αυτοανάλυσης
- Εκδήλωση στο νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος με θέμα την γυναίκα και τον πόλεμο
- Συνεργασία με τοπικούς φορείς, γιατρίνες/γιατρούς, δικηγορίνες/δικηγόρους, πανεπιστημιακές/κούς (Ομάδα Γυναικείων Σπουδών).
- Διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων –κινηματογραφικές προβολές, αφιερώματα, μουσικές συναντήσεις, πάρτυ.
- Διαμαρτυρίες και δημόσιες πορείες στην πόλη.
- Ραδιοφωνική εκπομπή.
Η Αυτόνομη ομάδα γυναικών Θεσσαλονίκης ξεκίνησε την δράση της το 1985 στην Θεσσαλονίκη, μία πόλη με πολύ ζωντανή φοιτητική ζωή και ενέργεια. Νεαρές γυναίκες, κυρίως φοιτήτριες και ελάχιστες εργαζόμενες, οι οποίες έχοντας ήδη ενεργό δράση στην πόλη όσον αφορά τα γυναικεία θέματα, αποφάσισαν να δημιουργήσουν εκ νέου μία ομάδα με κύριο στόχο την Αυτονομία της.
Η ομάδα στεγάστηκε στην Βας.Ηρακλείου 19, δίπλα στα Λουλουδάδικα, στο κέντρο της πόλης, σε μία πολύ ιστορική και εμπορική περιοχή. Εκεί, 20 περίπου γυναίκες, νοικιάσαμε στον 4ο όροφο, ένα γραφείο, (20τ.μ.) με ένα μικρό ετοιμόρροπο μπαλκόνι που ατένιζε την βουερή πόλη. Ετοιμόρροπο μπαλκόνι, αφού ήδη ο διαχειριστής μας είχε προειδοποιήσει να μην καθόμαστε πολλές μαζί έξω , μήπως και δεν αντέξει το βάρος μας. Σαν να είχε αντιληφθεί ο διαχειριστής ότι κουβαλούσαμε κάτι βαρύ, πολύ εσωτερικό και γήινο , που θα θέλαμε να το μοιραστούμε και έξω από τα στενά όρια του γραφείου…….
Η πολυκατοικία ήταν πολύ παλιά και το νοίκι φτηνό έτσι ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε, αφού μόνες μας πληρώναμε όλα τα έξοδα του γραφείου (ενοίκιο, κοινόχρηστα, έξτρα έξοδα συντήρησης του χώρου, διακόσμηση, ρεύμα , τηλέφωνο). Στο δωμάτιο αυτό μαζευόμασταν λοιπόν κάθε Τρίτη στις 8 το βράδυ, 15-20 γυναίκες, με απόλυτη συνέπεια και σοβαρότητα. Διακατεχόμασταν από τόσο πάθος και ζέση για την κινηματική μας δράση , που οι συναθροίσεις μας έμοιαζαν με βουερό μελίσσι. Ένα μελίσσι, μία μικροκοινωνία στην οποία ακούγονταν διαφορετικές φωνές, επεξεργαζόταν πολυσήμαντα θέματα και παρήγαγε πρωτοφανή θεωρία.
Πολύωρες συζητήσεις, αναλύσεις επί των αναλύσεων, διαφωνίες, αντιρρήσεις, προβληματισμοί, ερωτήματα, συνθέσεις και συμπεράσματα. Όλα σε σχέση με τα γυναικεία θέματα, με την ανισότητα των φύλων, με τον σεξισμό, με την πατριαρχία, με την βία και τον βιασμό, την γυναικεία σεξουαλικότητα, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα, την αφύπνιση άλλων γυναικών, την θέση μας σε αυτήν την κοινωνία και την εγκαθίδρυση μίας κοινωνίας γυναικοκεντρικής με απόλυτη ισότητα θεσμική και κοινωνική.
