Στην ουσία πρόκειται για τόλμημα, αφού ξεκινά από τις απαρχές, από την προϊστορία, διατρέχει τους ιστορικούς χρόνους, τους πρώτους πολιτισμούς, τις αυτοκρατορίες, σκοτεινούς, νέους χρόνους, Διαφωτισμό, κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο και καταλήγει στις μέρες μας, βάλλοντας αδιαλείπτως κατά των σφαγέων της ανθρωπότητας, αναδεικνύοντας την ύβριν της ανισότητας και προτείνοντας τρόπους για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Θα περίμενε κανείς να χαθεί μέσα σε αυτό το πέλαγος της ανάγνωσης ή να επιλέξει γενικότητες που συνάδουν με την ιδεολογία του. Ομως όχι. Με επιμονή και υπομονή διαβάζει τον διάλογο των σοφών που έχουν ωθήσει προς τα μπρος την ανθρωπότητα και φαίνεται να τον γνωρίζει καλά, αφού δεν διστάζει να πάρει σαφή θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, της μιας θεωρίας ή της άλλης. Εχει σημασία πώς δαμάζει, πώς κατατάσσει, πώς στοιχειοθετεί τον όγκο όλων αυτών των πληροφοριών, πώς φιλτράρει το υλικό του και πώς μας το παραδίδει με απλό και εύληπτο τρόπο.

Κεφάλαιο δεύτερο [το πρώτο είναι εισαγωγικό -ενδιαφέρον]: Η πρωτόγονη κοινωνία. Κριτική περιήγηση από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε την όρθια στάση, τη δίποδη βάδιση και απελευθερώθηκαν τα άνω άκρα με τη χρήση του αντίχειρα (Γκόρντον Τσάιλντ, Μόργκαν, Δαρβίνος, Μαρξ-Ενγκελς, Λούξεμπουργκ, Φρόιντ, Λεκατσάς), γένη, μητριαρχία, λατρεία, θρησκεία.

Κεφάλαιο τρίτο: Από την οικονομία του γένους στην πατριαρχική κοινωνία (Μπαχόφεν, Ερνεστ Μπόρνεμαν, Μαρξ-Ενγκελς συνεχώς, Αισχύλος, μεταρρύθμιση του Σόλωνα, αθηναϊκή δουλοκτητική δημοκρατία). Λεπτομερής περιγραφή, εμπεριστατωμένη και οξυδερκής.

Κεφάλαιο τέταρτο: Οι νομαδικοί λαοί. Κίνηση πληθυσμών στην Κιργισία και την Πρόσω Ασία, εξημέρωση των ζώων, από τα Ιμαλάια έως τα Πυρηναία. Προέλληνες. Αποθέωση της δουλοπαροικίας (είλωτες στη Σπάρτη, κλαρώτες και μινωίτες στην Κρήτη, κορυνοφόροι στη Σικυώνα, πενέστες στη Θεσσαλία, Μαριανδυνοί στον Πόντο, κυλλύριοι στις Συρακούσες. Εχει σημασία η επιμονή του συγγραφέα στον επαίσχυντο θεσμό της δουλείας. Με σθένος γράφει για τους Μακεδόνες, τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Παρότι αναγνωρίζει τη στρατηγική μεγαλοφυΐα του δεύτερου, τον κατακεραυνώνει όταν κάνει τον απολογισμό της εκστρατείας του στην Ασία. Κατέσφαξε τους καλύτερους φίλους του, αφάνισε με άγριο τρόπο ολόκληρες πόλεις (Θήβα [«αυτοί που λένε ότι σεβάστηκε το σπίτι του Πίνδαρου είναι ηθικολόγοι, παλιοί και νέοι ξεπεσμένοι καλαμαράδες»], Τύρος, Περσέπολη), κορύφωση του θεσμού της δουλείας στα βασίλεια του Αλέξανδρου. Συμπέρασμα του συγγραφέα ότι όλη αυτή η φρίκη που προκάλεσε η εκστρατεία, αντί να κλείσει την ψαλίδα της ανισότητας, τη γιγάντωσε. Αρα; Και κάτι που δεν το διαβάζεις εύκολα στην ελληνική παιδεία [προπαγάνδα, στην ουσία]: «…Οι Μακεδόνες προετοίμασαν το έδαφος για την επιβολή στην Ελλάδα, μα και στη Δύση ολόκληρη, μιας νέας ιδεολογίας και μιας νέας θρησκείας με έναν παντοδύναμο και δεσπότη θεό, που θέλει τους ανθρώπους δούλους του, μιας νέας θρησκείας που επιβάλλει την ανατολική παράδοση της απόλυτης υποταγής του αδύνατου στον δυνατό, και του υπηκόου στον ηγέτη δεσπότη».

Κεφάλαιο πέμπτο: Οι Εβραίοι. Το όνομά τους (Haribou) το οφείλουν στους Αιγύπτιους και σημαίνει ληστές και νομάδες της ερήμου. Προέρχονται από μητριαρχικά γένη αλλά στη συνέχεια ενώθηκαν στις 12 φυλές του Ισραήλ (ισραήλ σημαίνει ισχυρός). Πώς μέσα σε πέντε αιώνες μετατράπηκαν από νομαδικός σε γεωργικό-εμπορικό λαό.

Κεφάλαιο έκτο: Οι κοινωνίες στις όχθες του Νείλου. Μεσοποτάμιοι λαοί, Πέρσες. Κοινωνίες όπου ο ασιατικός τρόπος παραγωγής δημιούργησε μεγάλα χάσματα ανισοτήτων, όπως και στο Περού, στο Μεξικό, στην προαποικιακή Αφρική, στις Μυκήνες, στην Κνωσό κ.α.

Κεφάλαιο έβδομο: Η δουλοκτητική αυτοκρατορία των Ρωμαίων. Pax Romana, στρατηγοί, στρατιωτικός δεσποτισμός, κομμάτιασμα και διάλυση. Επικράτηση του χριστιανισμού, αρχής γενομένης από τον ευφυή και πολυμαθή Σαούλ (Παύλος).

Κεφάλαιο όγδοο: Η Νέα Ρώμη-Το θεοκρατικό και φεουδαρχικό Βυζάντιο. Ο εκχριστιανισμός αλλά και, προς, το τέλος, ο εξελληνισμός. Μεταφορά της αρχαιοελληνικής γραμματείας στην Ιταλία.

Κεφάλαιο ένατο, από τα πιο δυνατά του βιβλίου: Η Ευρώπη του Μεσαίωνα και της φεουδαρχίας. Βάρος δίνεται στην επανάσταση των χωρικών στη Γερμανία, «το μεγαλύτερο λαϊκό κίνημα στην ιστορία της Ευρώπης πριν από τη Γαλλική Επανάσταση», παρότι έμεινε στη σκιά της προτεσταντικής μεταρρύθμισης του Λούθηρου.

Κεφάλαιο δέκατο: Η απολυταρχία στην Ευρώπη και η επανάσταση στην Αγγλία. Ανοδος αστικής τάξης, Κρόμγουελ, επανάσταση ανολοκλήρωτη, που συνέβαλε εντούτοις στη γέννηση του γαλλικού Διαφωτισμού και στην έκρηξη της εκεί επανάστασης.

Κεφάλαιο ενδέκατο: Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση [«παρότι έγινε υπό τη σημαία της αστικής τάξης ήταν μια λαϊκή επανάσταση»], το κίνημα του Διαφωτισμού. Αφιερώνει πολλές σελίδες, ακριβολογώντας.

Κεφάλαιο δωδέκατο: Η βιομηχανική επανάσταση και ο καπιταλισμός-Αγγλία: η χώρα που γέννησε τον καπιταλισμό. Αφθονες πληροφορίες· ουτοπικοί σοσιαλιστές, Μαρξ-Ενγκελς [οι μεγάλες του αγάπες], Κομμούνα του Παρισιού, Πρώτη Διεθνής, δεύτερη βιομηχανική επανάσταση, η εποίκηση της Αμερικής [από τα πιο ελκυστικά κεφάλαια, ειδικά για το άγνωστο εν πολλοίς στην Ελλάδα αμερικανικό, ηρωικό, εργατικό κίνημα].

Κεφάλαιο δέκατο τρίτο: Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Κεφάλαιο δέκατο τέταρτο: Η Οκτωβριανή Επανάσταση-το πρώτο εργατικό κράτος. Δεν κρύβονται εδώ οι συμπάθειές του προς τον σοσιαλισμό· έτσι δικαιολογείται η ανάδειξη εκείνων των κειμένων που δεν στέκονται κριτικά απέναντι στις δίκες της Μόσχας. Ακολουθούν άλλα τέσσερα κεφάλαια για τον φασισμό, τον Β’ Παγκόσμιο, τον Ψυχρό Πόλεμο και τη νίκη της αντεπανάστασης, για την κατάρρευση του σοσιαλισμού, αλλά και την ελπίδα.

Ενα αισιόδοξο, απροσδόκητα ευχάριστο, σοσιαλιστικό βιβλίο. «Δεν φτάνει η οργή για να αλλάξεις τον κόσμο», αποφαίνεται ο συγγραφέας. «Χρειάζονται -βάζει τον Μπρεχτ να λέει- πολλά τον κόσμο για να αλλάξεις: οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση. Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά, ψυχρή υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία. Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου».